T.C. BALIKESİR ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ ...

3.2.2. Pozitif İlişki Modeli
Negatif ilişki modelinin teorik olarak tersi olan bu modelde stres ve performans
arasında doğru orantılı bir ilişkinin mevcut olduğu kabul edilmektedir (Şekil 2).
Kısaca, bu modele göre stres arttıkça performans da artmaktadır.
İş performansı ile iş stresi arasındaki pozitif ilişki modeli, işyerindeki
zorlukların, endişelerin, yarışmacı ortamın, bireyin yapıcı bir eylem ortaya koyması ve
performansını geliştirmesi için birer fırsat olduğu esasına dayanmaktadır. İşletmelere
yönelik bir çalışmayla desteklenmemiş olan bu modelde, bireyin enerji hareketliliğinin,
fonksiyonel olduğu ve bireyi etkin hale getireceği, bunun da performansı arttıracağı,
düşünülmektedir (Ulukuş, 2001: 87). Daha basit bir anlatımla, düşük seviyedeki stres,
daha az dürtü sağlaması nedeniyle bireyi harekete geçirmemekte veya daha az
harekete geçmesine sebep olmakta dolayısıyla performans düşüşüne neden
olmaktadır (Muse vd., 2003: 350). Benzer şekilde, düşük stres düzeyinde, bireylerin
rekabetle yüz yüze gelmemeleri de performans düşüşüne neden olur. Orta stres
seviyesinde, bireyler kısmi rekabeti tecrübe ettiklerinden ortalama performansın
oluşması olasıdır. Yüksek seviyeli stres ise hem optimal rekabet ve hem de optimal
performansla son bulur (Tokay, 2001: 67).
Şekil 2 : Pozitif İlişki Modeli
Kaynak : Sullivan, S.E. ve Bhagat, R.S. (1992), “Organizational Stress, Job Satisfaction and
Job Performance: where do we go from here?”, Journal of Management, V:18,N: 355.
59