İLK ÇAĞ ANADOLU DEVLETLERİNDE ORDU

gerekmektedir. Zira Uşak yöresinde bulunan gümüş alabastrondaki piyade figürleri ile
Tiranlar zamanında Ahilleus ile Aias’ı satranç oynarken gösteren vazo üzeri resimdeki
savaşçılarla yine protokorint vazosundaki savaşçı saflarını gösteren resimdeki silahları
ve bir başka örnek olarak Atina hoplit’lerini betimleyen Attika mezar kaidesi
kabartmalarındaki silahları kıyasladığımızda bu açıkça görülebilir. Tüm bunların
yanında bir İlkçağ Anadolu krallığı olan Likya askerleri ile ilgili Heredot’un aktardıkları
elbette o dönem için aydınlatıcı olacaktır. “Likyalılar elli gemiyle gelmişlerdi. Göğüslük
ve dizlik giyiyorlardı. Kızılcık ağacından yayları ve dikensiz kamış okları ve mızrakları
vardı. Omuzlarına keçi postu atarlar (…) Ayrıca kılıç ve hançer taşıyorlardı.” (Heredot,
2006 : 548) Heredot’un metninde hangi topluma ait olduğu belirtilmeyen bölümden
anlattıkları da silahların yapısal nitelikleri hakkında önemli veriler içerir : “tabaklanmış
deriden küçük kalkanları vardı. Her biri Likya işi iki mızrak taşıyordu, bakırdan başlık
giyiyorlardı, bu başlıkları sorguçlarla bezemişlerdi…” (Heredot, 2006: 544)
5. SAVAŞ VE SAVUNMADA ORDU
5.1. Savaş Sırasında Ordu
BÖLÜM IV.
İlkçağa bakıldığında tüm ulusların orduları, donanımları ve savaş
meydanındaki taktikleri hemen hemen aynıdır. Orduyu farklılaştıran, savaş
meydanındaki hareket yeteneği, saldırı gücü ve savunma gücüdür. İlkçağdaki savaşlarda
kent kuşatmaları bir kenara bırakılırsa, asıl sonuç meydan savaşlarında alınmaktaydı.
Ordunun ana kitlesi olan piyadelerden oluşan birlikler, düşmanın savaş arabalarına ne
denli direnip meydanda kalabiliyorlarsa, savaşı kazanma olasılığı o kadar yükseliyordu.
Çünkü savaş arabalarının bir ordu için en önemli yararı, toplu ve süratli saldırı
yapabilme imkânını sunmasıdır. Bu süratli saldırı ile rakip ordunun piyadesi, sarı toz
bulutları içinde karşıdan fırtına gibi gelen bu süvari ordusunun kişneyen atları, haykıran
88