fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Bafla tâbi’ ederdi cesedi,
bunu terk etmemifldi ebedî.
Hem, cism idi, Resûl-i ekrem,
yarafl›r, rûh-i mücessem desem.
Güzel, hem sevimli idi Resûl,
Hakka çok, sevgili idi Resûl.
Mâlikle Ebû Hâle, söyledi,
hilâl gibi, aç›k kafll› idi.
‹ki kafl› aras›, her zemân
gümüfl gibi görünürdü, ayân.
Mubârek yüzü, az yuvarlakd›,
derisi, berrak, hem de parlakd›.
Siyâh kafllar› mihrâb›, ân›n,
k›blesi idi, bütün cihân›n.
Ortas› yüksekce görünürdü,
yandan bak›nca, mubârek burnu.
Çok güzel idi, çekme ve latîf,
edemez gören, Onu tam ta’rîf.
Seyrek idi, difllerinin aras›,
parlard›, sanki inci s›ras›.
Ön diflleri, etdikçe zuhûr,
her taraf›, kaplard› bir nûr.
Gülse idi, iki cihân›n serveri,
canl› cans›z, herfleyin Peygamberi.
Görünürdü, ön diflleri, pek afîf,
dolu dâneleri gibi, çok latîf.
‹bni Abbâs der, Habîb-i Hudâ,
gülme¤e, eyler idi istihyâ.
Hem hayâs›ndan O, dînin senedi,
kahkaha etmedi derler, ebedî.
– 9–