fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

göz a¤r›s› için yapd›¤› ilâclardan verdi.
¥ ‹bni Abbâs “rad›yallahü anh” flöyle rivâyet etmifldir:
Kâ’benin yan›na Abdülmuttalib için bir minder koyarlar idi.
Abdülmuttalibe hürmeti ve sayg›s›ndan dolay› kimse o minderin
üzerine oturmazd›. O¤ullar› etrâf›nda otururlard›. Abdülmuttalib
de o minderin üzerine otururdu. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” çocuklu¤unda bir gün o minderin
üzerine oturmak istedi. Amcalar› mâni’ oldular. Abdülmuttalib
onlara (o yavrucu¤uma dokunmay›n. ‹stedi¤i yere
otursun. Vallahi Onun flân› çok yüce olacakd›r. Görüyorum
ki, bir gün gelecek, o sizin seyyidiniz, efendiniz olacak. Onun
aln›nda bir nûr görüyorum ki o nûr serverlik, ya’nî peygamberlik
nûrudur) dedi. Sonra o¤ullar›ndan Abdüllah ile ayn›
anneden olan Ebû Tâlibe döndü ve bu o¤lumun önünde büyük
ifller vard›r, Onu gözetiniz dedi. Dedesi Abdülmuttalib
Onu boynunda tafl›r ve Kâ’beyi tavâf ederdi. Putlar› sevmedi¤ini
bildi¤i için, tavâf ederken onlara yaklafld›rmazd›. Abdülmuttalib
seksen iki yafl›nda ve bir rivâyete göre de yüzon
yafl›nda vefât etdi. Ebû Tâlib, babas›n›n vas›yyeti üzerine
hazret-i Muhammedi “sallallahü aleyhi ve sellem” himâyesine
al›p, yan›nda bar›nd›rd›. Onunla çok iyi ilgilenmesi meflhûrdur.
¥ Hazret-i Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem” dedesi
Abdülmuttalibin yan›nda kal›yor idi. O vefât edince amcas›
Ebû Tâlibin yan›nda kald›. Bu s›rada sekiz yafl›nda idi.
Ebû Tâlib Onu çok severdi. Ebû Tâlibin âilesi, birlikde veyâ
ayr› ayr› yemek yidiklerinde doymazlard›. Hazret-i Muhammed
“sallallahü aleyhi ve sellem” ile birlikde yidikleri zemân
doyarlard›. Ebû Tâlib, âile fertlerine yemek verdi¤i zemân,
onlara sabr edin, bekleyin, Muhammed “sallallahü aleyhi ve
sellem” sofraya otursun, derdi. Çünki, O onlarla birlikde yime¤e
bafllay›nca, hepsi az bir yemekle doyarlard› ve Onun
bereketiyle yemek artard›. Meselâ bir içimlik süt olsayd›, önce
Muhammed aleyhisselâm içerdi. Sonra onlara verirdi.
Hepsi süde kanard›. Ebû Tâlib Ona, ey o¤ul! Sen çok mubâreksin,
derdi.
– 84 –