fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

mân durdular. Sonra Abdülmuttalibin yan›na u¤rad›lar. Muhammed
aleyhisselâm› onun yan›nda gördüler. Bu çocuk
kimdir, diye sordular. Abdülmuttalib o¤lumdur, dedi. Bunun
üzerine biz bunun aya¤› kadar makâm-› ‹brâhîmde olanlar›n
aya¤›na benzer ayak görmedik. Aman bu çocu¤u iyi
muhâfaza et, dediler.
¥ Bir gün Abdülmuttalib Hicrde, Kâ’benin yan›nda oturuyordu.
Yan›nda yak›n dostu Buhayra üsküfü de vard›. Üsküf
Abdülmuttalibe dedi ki: Biz kitâblar›m›zda okuduk ki,
‹smâ’îl aleyhisselâm neslinden henüz teflrîf etmiyen bir Peygamber
kalm›fld›r ki, o da yak›nda gelecekdir. Zan ediyorum
ki do¤mufldur. Onun s›fatlar› flöyle flöyledir diye sayarken,
hazret-i Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem” ç›kageldi.
Üsküf Ona dikkatle bakd›. Gözünü ve s›rt›n› dikkatle
inceledi. Sonra, benim gelece¤ini söyledi¤im Peygamber budur.
Bu kimin o¤ludur, diye sordu. Abdülmuttalib, benim
o¤lumdur, dedi. Bunun üzerine üsküf bunun babas›n›n hayâtda
olmamas› lâz›m, dedi. Abdülmuttalib bu benim o¤lumun
o¤ludur. Annesi buna hâmile iken babas› vefât etdi,
dedi. Sonra Abdülmuttalib, o¤ullar›na dönerek, kardeflinizin
o¤luna dikkat ediniz, iflitiyor musunuz. Onun için ne diyorlar,
dedi.
¥ Hazret-i Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem” yedi
yafl›nda iken fliddetli bir göz a¤r›s›na tutuldu. Ne kadar ilâc
yapd›larsa da fâide vermedi. Sonunda Abdülmuttalibe, Ukkaz
panay›r›nda bir râhib var, göz için ilâc yap›yor dediler.
Abdülmuttalib, hazret-i Habîb-i Ekremi “sallallahü aleyhi
ve sellem” o râhibe götürdü. Râhibin bulundu¤u kilisenin
kap›s›n› kapal› buldular. Açd›rmak için ba¤›rd›lar. Cevâb
gelmedi. Bunun üzerine Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
ile afla¤› indiler. O ânda kilise sallanmaya bafllad›. Abdülmuttalib
kilise üstümüze y›k›lacak diye korkdu. Râhib
içerden koflarak geldi ve ey Abdülmuttalib, flu bir gerçekdir
ki, bu çocuk bu ümmetin Nebîsidir. E¤er d›flar› ç›kmasayd›m
bu kilise üzerime y›k›l›rd›. Bunu götür ve dikkatle koru.
Çünki ba’z› ehl-i kitâbdan buna zarar eriflebilir, dedi. Sonra
– 83 –