fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

ler. Vâdîye vard›klar›nda, Muhammedi “sallallahü aleyhi ve
sellem” bir a¤ac›n alt›nda a¤ac›n dallar›yla ve yapraklar›yla
oynar hâlde buldular. Abdülmuttalib yan›na yaklafl›p: Ey evlâd›m
sen kimsin? dedi. Muhammed bin Abdüllah bin Abdülmuttalibim
diye cevâb verdi. Bunun üzerine Abdülmuttalib,
ben senin deden olurum, dedi. Sonra Onu Mekkeye
getirdiler. Süt annesi Halîme hâtuna çok ikrâmda bulunup,
k›ymetli hediyyeler vererek, kabîlesine gönderdiler. Abbâs
“rad›yallahü anh”, Resûlullah› “sallallahü aleyhi ve sellem”
medh etmek için yazd›¤› ba’z› fli’rlerinde bu hâdiseden flöyle
bahsetmifldir:
Yapraklar alt›nda korundu¤un gibi sen,
Bundan önce de gölgeliklerde hofl idin sen.
¥ Abbâs “rad›yallahü anh” Resûlullaha “sallallahü aleyhi
ve sellem” demifldir ki; sen beni beflikde iken islâma ça-
¤›rsayd›n kabûl ederdim. Sen beflikde yatarken ay ile konuflurdun.
Parma¤›nla her ne tarafa iflâret etsen, ay o tarafa
meyl ederdi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” flöyle
buyurdu: “Ben ay ile, o da benimle konuflurduk. Beni a¤lamakdan
men’ ederdi. Ay›n arfl alt›nda secde ediflinin sesini
iflitirdim.”
¥ Muhammed Mustafây› “aleyhisselâm” annesi Âmine
hâtun, Medînede bulunan day›lar› Neccâro¤ullar›n›n yan›na
götürdü. Ümmi Eymen de onlarla birlikde idi. Bir ay orada
kald›lar. Nitekim Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
Medîneye hicret edince, dahâ önce orada bir ay kald›¤›nda
geçen hâdiseleri hât›rlad›lar ve buyurdular ki: Bir yehûdî bana
dâimâ bakard›. Bir gün beni yaln›z bulup ad›n nedir, dedi.
Ahmeddir, dedim. S›rt›ma bakd› ve kendi kendine flöyle
dedi: Bu ümmetin Peygamberidir. Sonra day›lar›m›n yan›na
geldi ve onlara da böyle söyledi. Annem bu sözleri iflitince
korkdu ve Medîneden ayr›ld›k. Ümmi Eymen de flöyle anlatm›fld›r:
Medînede bulundu¤umuz s›rada, bir gün ö¤le vaktinde
iki yehûdî bulundu¤umuz yere gelip; Ahmedi d›flar› ç›kar›n›z
dediler. Ç›kard›k. Ona bakd›lar ve bilhâssa s›rt›na
– 79 –