fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

mekde hayretdedir. ‹lâhî, bu ne gönül s›rr›d›r ki, akllar onu
bilmekde bulan›kd›r. ‹lâhî, se’âdet ve flekâvet al›n yaz›s›d›r.
O hâlde iyi ameline de güvenmemelidir [Onun afv ve magfiretine
güvenmelidir]. ‹lâhî, çünki, yaz›lm›fl ise, silinmifl yokdur.
O hâlde Senin inâyetin d›fl›nda birfley bulmufl olan yokdur.
‹lâhî, bu ne güzellikdir ki, bu güzelli¤i anlatmakda bir
za’îf kar›nca [benim gibi âciz bir kimse] söz sâhibi oluyor.
‹lâhî, bu ne haflmet ve celâldir ki, akl onu anlad›¤›n› söylemekde
dilsizdir. Ba’zen hükmünün s›rr›, örümcek a¤›n› perde
yapar. Ba’zen azametin sivrisine¤in i¤nesini zülfikâr yapar.
[H‹LYE-‹ SE’ÂDET
Eshâb›na nasîhatdan sonra,
Fahr-i âlem dedi, benden sonra,
Hilye-i pâkimi, görse biri,
olur o, yüzümü görmüfl gibi.
Gördükde, hubbu hâs›l olsa,
ya’nî, hüsnüme âfl›k olsa.
Beni görme¤i etse arzû,
kalbi, sevgimle olsa dolu.
Cehennem olur, ona harâm,
Rabbim, Cenneti eder ikrâm.
Dahî, haflretmez ç›plak, ân› Hak,
olur gufrân›na, Hakk›n mülhak.
Denildi ki, hilye-i Resûli,
severek yazsa, birinin eli,
Eder Hak, onu korkudan emîn,
belâ ile dolsa, rûy-i zemîn.
Hastal›k görmez, dünyâda teni,
a¤r› çekmez hiç, bütün bedeni.
– 7–