fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

dim. Bu sözü iflitince Safâ tepesi taraf›na ç›kd›m. Bir gürültü
vard›. Sanki bütün kufllar ve hayvanlar Mekkede bir yere
toplanm›fllard›. Sonra Âminenin evine gitdim. Kap› kilitli
idi, aç›n diye ba¤›rd›m. ‹çerden Âmine, ey baba! Muhammed
“sallallahü aleyhi ve sellem” do¤du, dedi. Getir göreyim,
dedim. Müsâade yok, birisi geldi ve ey Âmine, sak›n bu
çocu¤u üçgün kimseye gösterme, dedi diye cevâb verdi. K›l›c›m›
çekip içeri girmek istedim. Karfl›ma eli k›l›çl› ve yüzü
örtülü birisi ç›kd›. Ey Abdülmuttalib, geri dön melâike-i mukarrebîn
ve sükkân-› ›ll›yyîn torununu ziyâret edinceye kadar
girme, dedi. Vücûduma bir titreme geldi ve elimden k›l›ç
düfldü. D›flar› ç›kd›m. Bu hâdiseyi Kureyfl halk›na anlatmak
istedim. Fekat üç gün dilim tutuldu. Kimseye birfley
söyleyemedim.
¥ Mücâhid “rad›yallahü teâlâ anh” demifldir ki: ‹bni Abbâsdan
“rad›yallahü anhümâ” Resûlullah›n “sallallahü aleyhi
ve sellem” emzirilmesi husûsunda, kufllar›n ve di¤er canl›lar›n
münâkafla edip-etmediklerini sordum. ‹nsanlardan baflka
bütün canl›lar, Onu emzirmek için nizâ’, münâkafla etdiler,
dedi. Çünki, O do¤unca; Ey canl›lar! Muhammed “sallallahü
aleyhi ve sellem” do¤du. Onu emzirene ne mutlu diye
bir nidâ geldi. Bunun üzerine bu husûsda bütün canl›lar münâkaflaya
tutufldu. Sonra; Onu insanlardan birinin emzirmesi
takdîr olunmufldur diye bir nidâ geldi. Üç gün sonra Ebû
Lehebin câriyesi Süveybe hâtun, Halîme hâtun gelinceye kadar
dört ay emzirdi.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin
do¤du¤u gece, Îrân kral› (Kisrân›n) serây› salland› ve ondört
burcu y›k›ld›. Fârisin (mecûsîlerin) bin seneden beri hiç sönmeden
yanan atefli söndü. Sâve gölünün suyu yere çekilip
kurudu. Mecûsîlerin meflhûr âlimi Mü’bedân rü’yâs›nda,
serkefl develerin önlerine katd›¤› atlar› öldürüp, Dicle nehrini
geçdiklerini ve memleketlerine da¤›ld›klar›n› gördü. Kisrâ,
serây›n›n sallanmas›ndan ve burçlar›n›n y›k›lmas›ndan
çok korkdu. Kimseye bildirmek istemedi. Fekat sabâhleyin
taht›na oturunca sabr edemeyip bu hâdiseyi vezîrlerine ve
– 69 –