fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

(dinde reform yapmak isteyen) kimselerin u¤rad›klar› fliddetli
cezâlara ve felâketlere, avâm ve havâs flâhid olmufllard›r.
Kalbi îmân nûruyla nûrlanm›fl olan kimse, kendi hâlini biraz
düflünse, tâat ve ibâdet yapmak ile, günâh ifllemek ve isyân
etmek aras›ndaki fark› görüp anlar. Çünki, ibâdetin netîcesi
zevk, huzûr, güzel ahlâk ve iyi ifllerdir. ‹syân›n ve
ma’siyyetin netîcesi ise üzüntü, huzûrsuzluk, kötü ahlâk ve
çirkin ifllerdir. fiübhesiz ki ibâdetin ve iyi ifllerin karfl›l›¤› sevâb
kazanmakd›r. Kötü ifllerin ve günâhlar›n karfl›l›¤› ise
azâb ve ›kâbd›r.
Allahü teâlâ bize ve bütün müslimânlara, netîcesi sevâblara
kavuflmak olan ibâdetleri yapmak nasîb eylesin. Netîcesi
›kâb ve azâb olan kötülüklerden korusun!
NAZM
Sana flükr ve minnet ey zelcelâl,
Ki hatm oldu lutfunla bu hofl makâl.
fievval içre buldu temâm› bu kim,
Li temmetihî ad› târîh-i sâl.
Çû asâr-› hatm-i nübüvvet dürür,
H›tâmi kerâmat-› eshâb-ü âl.
Hudâyâ vücûdu fleref bahflin it,
Cihân içre gün gibi rûflen cemâl.
‹den pertevinden bunun iktibâs,
Dola gönlü envâr-› fadlü kemâl.
Ân›n hurmetiyçün mihr rûhî,
Delîl olmasa âlem olurdu dâl.
Dahî âl ü eshâbiyçünki olur,
Hidâyet nücûmi durur lâ mehâl.
Alup pertevinden bular›n füru¤,
Dil-i Lâmiî ola ferhunde fâl.
Dolup içem envâr› s›dku safâ,
‹de cânda aflk›n odu ifltiâl.
– 447 –