fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

orada bir yerde konaklad›lar. Yanlar›na bir ceylân geldi. ‹çlerinden
biri ceylân› aya¤›ndan yakalad›. Arkadafllar› her ne
kadar sal›ver dedilerse de, güldü ve b›rakmad›. Ceylân korkusundan
küçük ve büyük abdestini bozdu. Sonra onu b›rakd›.
O flahs ö¤le vakti uyudu. Bir y›lan gelip, karn›n›n üzerine
çöreklendi. Arkadafllar› ona, sak›n hareket etme, karn›n›n
üzerinde y›lan var diye, ba¤›rd›lar. O flahs korkusundan
alt›na büyük ve küçük abdestini yap›ncaya kadar, y›lan üzerinden
ayr›lmad›. Böylece ceylâna yapd›¤›n›n cezâs›n› gördü.
Yine ‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh” flöyle anlatm›fld›r:
Bir gurub insan, Hârem-i flerîfde bir a¤ac›n gölgesinde
konaklam›fllard›. Ekmekleri ve yemekleri yokdu. ‹çlerinden
birisi okunu al›p, bir ceylân avlad›. Atefl yak›p ceylân›n
etini piflirdiler. Et piflirdikleri her tencerenin alt›ndan büyük
bir atefl ç›k›p onlar› yakd›. Atefl, elbiselerine, mâllar›na ve
gölgesinde oturduklar› a¤aca zarar vermedi.
Mu’tezile f›rkas›n›n u¤rad›klar› cezâlar:
‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh”, Selefden birinden
flöyle nakl etmifldir: Benim bir komflum vard›. Kur’ân-›
kerîmi ezberlemifldi. Bir gün bir flahsla münâkafla ederken,
e¤er Kur’ân-› kerîm mahlûk de¤ilse, Allahü teâlâ onun
âyetlerini kalbimden silsin, dedi. Gece uyuyunca, Allahü teâlâ
onun kalbinden Kur’ân-› kerîmin âyetlerini sildi. Sabâhleyin
kalkd›¤›nda, Kur’ân-› kerîmin ne oldu¤unu bile unutmufldu.
Ona Kur’ân-› kerîm oku, derlerdi. Dilini oynat›rd›,
a¤z›ndan sesler ç›kard›. Fekat ne söyledi¤ini kimse anlamazd›.
Âilesi ve yak›nlar› onun bu hâlinden utan›rlard›. Sonunda
onu bo¤dular ve öldü.
‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh”, Selefden birinin
flöyle anlatd›¤›n› nakl etmifldir: Annemin babas› kabr azâb›na
inanmazd›. Her ne kadar münâzara edildiyse de, bu düflünceden
vazgeçmedi. Bir gece onunla ayn› odada uyumufldum.
Gece ›zd›râbla âniden beni ça¤›rarak uyand›rd›. Kalk
ç›ray› yak, dedi. Kalk›p ç›ray› yak›p, getirdim. Aya¤›m›n ta-
– 444 –