fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

yerde cenâze vard›. Onun için kabr kaz›yorlard›. Onlara
yard›m ederim diye, yanlar›na gitdim. O s›rada saç› sakal›
a¤arm›fl, hofl kokulu bir ihtiyâr, beyâz bir merkebe binmifl
oldu¤u hâlde oraya geldi. Bu cenâze kimindir, diye sordu.
Bir müslimân›n cenâzesidir, dediler. Bunun yak›n› var m›,
diye sordu. Bir kifliyi göstererek, bu onun kölesidir, dediler.
Köleye, senin efendin hiç bir kavme reîs oldu mu veyâ sultânlar›n
yapd›¤› bir ifl yapd› m›, diye sordu. Köle onu bilmem,
yaln›z bu kimse ganîmetlere h›yânet ederdi, dedi. Ak
saçl› ihtiyâr, bunun nemâz›n› k›lmay›n›z, dedi. Biz nemâz›n›
k›lmak için kalkd›k. O ihtiyâr zât, bizden yüz çevirip gitdi.
Onu bir dahâ göremedik. Meyyiti kabre koyduk. Kabrde bir
kazma unutmufluz. Köle, ben bu kazmay› emânet alm›fld›m.
Defnden sonra geri verecekdim, dedi. Kazmay› almak için
kabri açd›k ve defn etdi¤imiz flahs› kabrde oturmufl, kazman›n
halkas› boynuna geçmifl ve kazman›n sap›n› eline alm›fl
vaziyyetde gördük. Onu o hâliyle b›rakd›k. Kazman›n sâhibine
durumu haber verdik. O da bizim gördü¤ümüz hâli
gördü.
Yine ‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh” bir kimseden
flöyle rivâyet etmifldir: Hac günlerinden bir gün, Mekke
mahâllelerinden birinde dolafl›yordum. Mekke halk›n›n bir
yere topland›¤›n› gördüm. Ben de oraya gitdim. Yer, siyâh
bir kimseyi içine çekip yutuyordu. Halk, kazma ve kürekle,
onun yere batmas›n› önleme¤e çal›fl›yordu. Ancak mâni’ olam›yorlard›.
Ondan ümmîdi kesdiler. Halk, sen ne kötü amel
iflledin de, bu cezâya müstehak oldun, söyle de biz onu yapmayal›m,
dediler. Siyâh kimse hiç cevâb vermedi. Yer onu
kalças›na kadar yutdu. A¤l›yordu. Halk ona ›srârla, sen ne
kötü amel iflledin de, bu cezâya müstehak oldun? Söyle de
baflkalar›na nasîhat ve ibret olsun, dediler. O kimse yine hiç
cevâb vermedi. Gö¤süne kadar yere bat›nca flöyle dedi: Ben
Hârem-i flerîfin güvercinlerini yakalay›p, keserek yime¤i
âdet hâline getirmifldim.
‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh” flöyle nakl etmifldir:
Bir gurub insan hacca gidiyordu. Hâreme ulafl›p,
– 443 –