fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

latm›fld›r: Bir seher vakti zemzem kuyusunun yan›nda oturuyordum.
Bir ihtiyâr zât geldi. Zemzem kuyusunun kap›s›ndan
içeri girdi. Yüzünü bir örtü ile örtmüfldü. Zemzem
kuyusundan bir kova ile zemzem ç›kar›p içdi. Kalan›n› da
ben içdim. Bâdem ezmesi idi. O zemâna kadar ondan dahâ
lezzetli bir fley içmemifldim. Sonra geriye dönüp bakd›m. O
ihtiyâr gitmifldi. Bir baflka seher vakti gidip, yine oraya
oturdum. Ayn› zât tekrâr geldi. Bir kova ile zemzem çekip
içdi. Kalan›n› da ben içdim. Bal flerbeti idi. Geri dönüp
bakd›¤›mda o ihtiyâr zât gitmifldi. Bir baflka seher vaktinde
yine ayn› yere oturmufldum. O zât ayn› fleklde yine geldi.
Bir kova ile zemzem çekip içdi. Kalan›n› da ben içdim,
fleker kar›fld›r›lm›fl süt idi. Bu sefer o zât›n elbisesinden s›k›ca
tutdum ve Kâ’benin hakk› için sen kimsin, diyerek, yemîn
verip sordum. Ben hayâtda oldu¤um müddetce kimseye
anlatmazsan, sana kim oldu¤umu söylerim, dedi. Kimseye
söylemem, dedim. Ben Süfyân bin Sa’îd Sevrîyim, dedi.
Süfyân bin Sa’îd, Basrada bir dostunun evinde vefât etdi.
O evin sâhibi flöyle anlatm›fld›r: O¤lumun bir bülbülü vard›.
Süfyân-› Sevrî “rahmetullahi aleyh” bu kuflu niçin böyle
habs ediyorsunuz. Keflke serbest b›raksan›z dedi. Ben bu kufl
o¤lumundur, o size ba¤›fllas›n, siz de serbest b›rak›n›z dedim.
Ba¤›fllamas›n› kabûl etmeyip, kuflu o¤lumdan bir dinâra sat›n
ald› ve serbest b›rakd›. Kufl gündüz d›flarda dolafl›r, geceleri
ise Süfyân-› Sevrînin bulundu¤u eve gelirdi. O vefât
edince, kufl cenâzesini ta’kîb edip, kabrine geldi ve ac› ac› ötdü.
Sonra, devâml› onun kabrinin bafl›na giderdi. Ba’z› gecelerde
orada kal›rd›. Ba’zen de eve gelirdi. Sonunda o bülbülü
Süfyân-› Sevrînin kabrinin bafl›nda ölü buldular. Kabrinin
kenâr›na gömdüler.
Süfyân-› Sevrînin “rahmetullahi aleyh” cenâzesini y›karken,
cesedi üzerinde “Allah onlara kâfî gelecekdir” diye yaz›l›
gördüler. Hicrî yüzaltm›flbir senesinde Basrada vefât vetdi.
[(Câmi’ul-kebîr), (Câmi’us-sagîr) ve (Ferâiz) kitâblar›
vard›r.]
– 436 –