fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Ömer bin Abdül’azîz “rahmetullahi aleyh” halîfe olunca,
Hasen-i Basrîye “rahmetullahi aleyh” bir mektûb yaz›p, bana
din ifllerinde yard›mc› olacak bir kimse gönder, dedi. Cevâb›nda
flöyle yazd›. Sana gönderece¤im kimse iki dürlü olabilir.
Yâ dünyây› sever, sana nasîhat etmez. Veyâ Allah adam›d›r,
Onu taleb eder, seninle sohbet etmez. Fekat sen, asîl
kimseleri seç. Bunlar dînin emrlerine tam uyamasalar bile,
halk›n hakk›n› gözetirler. Asl›nda asîl ve temiz kimseler hatâ
yapmazlar.
Hâricîlerden biri, Hasen-i Basrî hazretlerinin sohbet meclisine
gelir, sohbetde bulunanlara eziyyet verirdi. Nihâyet
birgün, bu hâricî bize eziyyet ediyor, halîfeye de bildirmiyorsunuz,
dediler. Hasen-i Basrî hazretleri hiç bir fley söylemedi.
Bir gün Eshâb› ile otururken, o flahs›n yine geldi¤ini gördü.
Allah›m, onun bize yapd›¤› eziyyeti biliyorsun. Diledi¤in
fleyle onu bizden men’ eyle diye düâ etdi. O flahs hemen yüzüstü
yere düfldü. Evine götürmek üzere onu kald›rd›lar, âilesine
ulaflamadan öldü.
TÂVUS B‹N KEYSÂN “rahmetullahi teâlâ aleyh”
Künyesi Ebû Abdürrahmând›r. Yemenlidir. O¤luna flöyle
vasiyyet etdi. Vefât edince, beni kabre koydu¤unuzda,
kabrime bak. E¤er beni kabrimde göremezsen, Allahü teâlâya
flükr et. fiâyet beni kabrimde görürsen, “‹nnâ lillah ve innâ
ileyhi râciûn” de. Bunu nakl eden kimse flöyle demifldir.
Tâvus bin Keysân›n evlâd›ndan iflitdim. Onu kabre koyunca
bakm›fl ve kabrinde görememifl, buna çok sevinmifl.
ABDÜLLAH B‹N MUTIR “rahmetullahi teâlâ aleyh”
Künyesi Ebû Reyhânedir. Tâbi’îndendir. Gemiye binmifldi
ve bir fley dikiyordu. ‹¤nesi denize düfldü. Yâ Rabbî! Sana
yemîn ederim ki, i¤nemi bana geri veresin, dedi. ‹¤nesi denizde
gözükdü ve uzan›p ald›. Derler ki, deniz dalgalanma¤a
bafllay›nca, ey deniz, sen âciz bir mahlûksun, sâkin ol, dedi.
Deniz sanki ya¤ gibi berrâklafld› ve sâkinlefldi.
– 434 –