fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

flehrinin îmâr› budur diye yazd›.
Ömer bin Abdül’azîz, vefât› yaklafld›¤› s›rada, beni kald›r›n
oturay›m, dedi. Kald›rd›lar ve flöyle dedi: Allah›m! Ben o
kimseyim ki bana emr etdin, ben kusûr etdim. Nehy etdin, âsî
oldum. Lâkin, Lâ ilâhe illallah diyorum, dedi. Sonra bafl›n› yukar›
kald›rd›. Dikkatlice bakma¤a bafllad›. Çok dikkatli bak›yorsunuz,
diye sordular. Bir cemâ’at topland› ki, onlar ne insand›r,
ne de cinnîdirler dedi ve sonra vefât etdi.
Nakl edilmifldir ki, Ömer bin Abdül’azîz “rahmetullahi
aleyh” defn edilince, gökden üzerine bir k⤛d indi. K⤛dda
Besmele ve bu Allahü teâlâdan Ömer bin Abdül’azîze
emând›r, yaz›l› idi.
Muhyiddîn-i Arabî “kuddise sirruh” (Fütûhât-› Mekkiyye)
kitâb›nda flöyle yazm›fld›r: Ba’z›lar›n›n sûrî, görünen halîfeli¤ine
ma’nevî halîfelik de ilâve edilmifldir. Ömer bin Abdül’azîz
bunlardand›r.
AMR B‹N UTBE “rahmetullahi aleyh”
Tâbi’înin büyüklerindendir. Kûfelidir. Eshâb›yla bir anlaflma
yapd›. Berâber bulundu¤u kimselerin bütün hizmetlerini
kendisi yapacak idi. Bir gün hava çok s›cakd›. Koyunlar› otlatmaya
gitmifldi. Sevenlerinden birisi, onun arkas›ndan gitdi.
Amr bin Utbe “rahmetullahi aleyh” uyumufldu ve bir parça
bulut onu gölgeliyordu. Uyand›¤› zemân o dostu, sana müjdeler
olsun deyince, bu hâli kimseye söyleme, dedi.
Gazâya gitdi¤i zemân, arkadafllar›n›n koyunlar›n› korurdu.
Bir bulut onun bafl› üzerinde onu gölgelerdi. O nemâz k›lard›
ve hayvanlar etrâf›nda dolaflarak onu muhâfaza ederlerdi.
Kendisi flöyle demifldir: Allahü teâlâdan üç fley istedim.
‹kisini ihsân etdi, üçüncüsünü de ihsân edece¤ini ümmîd ediyorum.
Birincisi, Allahü teâlâdan diledim ki, beni dünyâya
ra¤bet etdirmesin. Dünyâl›¤›n elime geçmesi ve geçmemesi
benim için ayn› oldu, beni de¤ifldirmedi. ‹kincisi, nemâz k›l-
– 429 –