fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Kendisi flöyle anlatm›fld›r: Bir gün Ehvâz civâr›nda geziyordum.
Çok ac›kd›m. Sat›n almak için çok yiyecek arad›m.
Fekat bulamad›m. Allahü teâlâya düâ edip, yiyecek istedim.
Merkebin üzerinde uyumufldum. Kula¤›ma bir ses geldi.
Uyan›p bakd›m ki, bir sar›k düflmüfl, içinde bir fley vard›.
Aç›p bakd›m, içinde hurma a¤ac›ndan örülmüfl bir kab vard›.
‹çi tâze hurma dolu idi. Doyuncaya kadar yidim. O mevsimde
hiçbir yerde hurma yokdu. Sonra hurmalar›n artan›n›
yan›ma al›p, yola devâm etdim. Yolda bir râhibe rastlad›m.
Durumu ona anlatd›m. Râhib benden hurma istedi, biraz
verdim. Aradan epey zemân geçdikden sonra, bir gün o râhibe
u¤rad›m. Bulundu¤u yerde, çok güzel hurma a¤açlar›
yetiflmifldi. Râhib, bana bu hurma a¤açlar› senin bana verdi-
¤in hurmalardan oldu, dedi.
HEREM B‹N HAYYÂN “rahmetullahi aleyh”
Havân›n çok s›cak oldu¤u bir yaz gününde vefât etdi.
Onu kabre koyduklar› s›rada, bir parça bulut gelip, sâdece
kabrinin üzerine ya¤mur ya¤d›. D›flar› hiç taflmad›. O gün
onun kabrinde yeflil otlar›n bitdi¤ini de söylemifllerdir.
ÖMER B‹N ABDÜL’AZÎZ “rahmetullahi teâlâ aleyh”
Künyesi Ebû Hafsd›r. Annesi hazret-i Ömer bin Hattâb›n
“rad›yallahü anh” o¤lu Âs›m›n k›z›d›r. ‹ki sene befl ay onbefl
gün halîfelik yapd›. Hicrî yüzbir senesinde Receb ay›n›n
onunda otuzdokuz yafl›nda iken vefât etdi.
Emîr-ül mü’minîn Ömer bin Hattâb “rad›yallahü anh”, bir
gece Medînede gezerken, seher vakti bir evin yan›na vard›.
Evde annesi k›z›na kalk süte su kat diyordu. K›z ise, bu do¤ru
bir ifl de¤ildir. Halîfe Ömer “rad›yallahü anh” bunu yasaklad›.
Onun habercisi bunu bildirdi, dedi. Annesi kalk, burada ne
Ömer “rad›yallahü anh”, ne de onun habercisi yok, bizi görmüyor,
dedi. K›z›, vallahi ben bu ifli yapmam. Ben insanlar aras›nda
hazret-i Ömerin emrine uyuyorum. Kimse görmezken
de onun emrine muhâlefet etmem, dedi. Hazret-i Ömer “rad›yallahü
anh” bu konuflmalar› duydu¤u gecenin sabâh›nda, o¤-
– 427 –