fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

n›z, kab›ma su doldurunuz, dedi. Kab›na su doldurup verdiler.
Her ne zemân abdest almak istese, o kabda su bulur, içmek
istedi¤i zemân da ayn› kabdan süt ç›kard›.
Nemâz k›lma¤a bafllad›¤› zemân, fleytân y›lan flekline girer,
gömle¤inin içine girip, yeninden ç›k›p giderdi. Âmir bin
Abd-i Kays hazretlerinde hiçbir de¤ifliklik olmazd›. Bu y›lan›
niçin kendinden uzaklafld›rm›yorsun dediklerinde, Allahü
teâlâdan baflkas›ndan korkmakdan, Allahü teâlâdan utan›r›m.
Y›lan›n gömle¤ime girip ç›kd›¤›ndan haberim olmuyor,
buyurdu.
ZÂDÂN-I K‹NDÎ “rahmetullahi aleyh”
Kûfeli olup tâbi’îndendir. Bir gün, yâ Rabbî ben aç›m, dedi.
Evinin penceresinden kocaman bir ekmek yan›na indi.
ZERÂRE B‹N ÛFÎ “rahmetullahi aleyh”
Tâbi’înden ve Basral› idi. Bir gün mescidde imâml›k yap›p
nemâz k›ld›r›rken; meâl-i flerîfi, (O sûra üfürüldü¤ü zemân
var ya, iflte o gün zorlu bir gündür.) olan, [Müddessir sûresi
9-10.cu] âyet-i kerîmeleri okuyunca, hemen düflüp vefât
etdi.
SA’ÎD B‹N MÜSEYY‹B “rahmetullahi teâlâ aleyh”
Medîneye bir vâlî ta’yîn olmufldu. Zeynel’âbidîn Alî bin
Hüseyn, Kâs›m bin Muhammed, Sâlim bin Abdüllah “rad›yallahü
anhüm” ve Kureyflden bir gurub kimse vâlîyi görme-
¤e gitdiler. Vâlî onlara, Sa’îd bin Müseyyib içinizde hanginizdir,
diye sordu. Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseyn “rad›yallahü
anh”, o mescidden ayr›lmaz, âmirlerin yan›na gitmez, diye
cevâb verdi. Vâlî, sen, hazret-i Alînin “rad›yallahü anh” torunusun,
Kâs›m hazret-i Ebû Bekrin “rad›yallahü anh”, Sâlim
hazret-i Ömerin “rad›yallahü anh” torunudurlar. Siz geliyorsunuz
da, Sa’îd bin Müseyyib niçin gelmiyor, dedi. Yemîn
ederek onun boynunu vuraca¤›m, dedi. Bu sözünü üç
kerre tekrârlad›.
– 421 –