fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

anh” yan›na götürdü. Hazret-i Ebû Bekr ile kendi aras›nda
yer aç›p onu oturtdu ve “Allahü teâlâya hamd olsun ki, hayâtda
iken ‹brâhîm Halîlürrahmâna “aleyhisselâm” yap›lan iflin,
ümmet-i Muhammedden “aleyhisselâm” birine yap›ld›¤›n›
görmek nasîb oldu” dedi.
Nakl olunur ki, Ebû Müslim Havlânînin “rahmetullahi
aleyh” bir câriyesi vard›. O câriye, bir gün efendim, çokdan
beri yemeklerine zehr kat›yorum, hiçbir zarar görmüyorsun,
dedi. Niçin kat›yorsun diye sorunca, ben gencim, ne yata¤›na
yaklafld›r›yorsun, ne de sat›yorsun, dedi. Ebû Müslim
Havlânî “rahmetullahi aleyh” ben her yemekde: “Bismillâhi
hayrulesmâi Bismillâhi lâ yedurru ma’asmihî dâün fil ard›
vessemâi” düâs›n› okurum, buyurdu.
Ebû Müslim Havlânî her ne zemân rûm diyâr›na gazâya
gitse, önlerine büyük bir nehr ç›kd›¤› zemân, berâber bulundu¤u
kimselerin önüne geçer, Allahü teâlân›n ismiyle o sudan
geçer ve onu ta’kîb edenler de geçerlerdi. Herhangi bir eflyân›z›
su götürürse bana haber verin, derdi. Bir kimse bilerek
suya bir torba atd›. Ona gidip, torbam› su götürdü, dedi. Ebû
Müslim Havlânî “rahmetullahi aleyh” o kimseye, arkamdan
gel dedi. Biraz gitdiler, torban›n bir a¤aca tak›lm›fl oldu¤unu
gördüler. O kimseye haydi torban› al, dedi.
fiöyle nakl edilmifldir: Ebû Müslim Havlânî, bir mikdâr
parayla un almak için pazara gitdi. Bir dilenci ondan bir fley
istedi ve çok ›srâr etdi. O dilenciden kurtulmak için baflka bir
tarafa gitdi. Dilenci yine karfl›s›na ç›kd›. Sonunda un almak
için götürdü¤ü paray› dilenciye verdi. Yan›ndaki un torbas›n›
bir marangoz dükkan›na gidip, odun talafl› ile doldurdu.
Torban›n a¤z›n› ba¤lay›p evine götürdü. Han›m›ndan habersiz
bir yere koydu. Han›m› torbay› aç›p un oldu¤unu görerek
hamur yap›p ekmek piflirdi. Ebû Müslim Havlânî bir müddet
sonra, çekinerek eve geldi. Han›m› piflirdi¤i ekme¤i ve yeme¤i
getirdi. Yidikden sonra, bu ekme¤i nereden yapd›n diye
sordu. Han›m›, getirdi¤in undan yapd›m, dedi. Ebû Müslim
Havlânî, han›m›na hiçbir fley söylemedi, durumu anlatmad›.
– 419 –