fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

EBÛ MÜSL‹M HAVLÂNÎ “rahmetullahi aleyh”
Ebû Müslim Havlânî hazretleri hiç dünyâ sözü söylemezdi.
Dünyâ ile alâkal› konuflanlar›n yan›ndan ayr›l›rd›. Bir gün
bir mescidde bir gurub insan›n topland›¤›n› görerek, âh›ret
ile alâkal› konufluyorlard›r diye yanlar›na gidip oturdu. Biri
benim kölem ticâretden döndü, çok kâr getirdi, dedi. Bir di-
¤eri, dört köle hâz›rlad›m, falan yere sefere gönderece¤im,
dedi. Ebû Müslim Havlânî onlara bak›p dedi ki: Sizin hâliniz
flu kimseye benzer. Bir kimse fliddetli ya¤mur alt›nda yolda
kalm›fld›r ve s›¤›nacak bir yer arar. O s›rada büyük bir dergâh
ve büyük bir kap› görür. fiu kap›dan içeri gireyim de,
ya¤mur kesilinceye kadar orada duray›m, der. Kap›dan içeri
girince, binân›n dam›n›n olmad›¤›n› görür! Ben de sizden
birfleyler istifâde edeyim diye yan›n›za oturdum. Me¤er siz
dünyâ ehli imiflsiniz, dedi.
fiöyle nakl edilmifldir: Esved-i Anesî Yemende peygamberlik
da’vâs›nda bulundu. Ebû Müslim Havlânîyi “rahmetullahi
aleyh” yan›na ça¤›r›p, benim Allah›n peygamberi oldu¤uma
flehâdet eder misin dedi. Hây›r, dedi. Muhammedin
“aleyhisselâm” Allah›n Resûlü oldu¤una flehâdet edermisin,
dedi. Evet ederim, dedi. Birkaç def’a ayn› fleklde sordu ve
ayn› cevâblar› ald›. Esved-i Anesî onu, büyük bir ateflin içine
atmalar›n› emr etdi. Atefli yak›p onu içine atd›lar. Atefl onu
aslâ yakmad›. Esved-i Anesîye dediler ki, onu buradan baflka
bir yere gönder. O sana inanmaz ve inananlar›n sana karfl›
inançlar›n› bozar. Esved-i Anesî ona Yemenden gitmesini
söyledi. O da Medîneye gitdi. O s›rada Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” vefât etmifl ve Hazret-i Ebû Bekr “rad›yallahü
anh” halîfe olmufldu. Ebû Müslim Havlânî “rahmetullahi
aleyh” mescide girip, nemâz k›ld›. Hazret-i Ömer “rad›yallahü
anh” onu gördü. Yan›na gidip, hangi kavmdensin,
dedi. Yemen ehlindenim deyince, yalanc› peygamberin atefle
atd›¤› kimse ne yapd›, diye sordu. O Abdüllah bin Sevb
idi, dedi. Hazret-i Ömer yemîn vererek, o sensin deyince,
evet benim dedi. Hazret-i Ömer “rad›yallahü anh” onu ba¤r›na
basd› ve a¤lad›. Onu hazret-i Ebû Bekrin “rad›yallahü
– 418 –