fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

ö¤le vakti beni serbest b›rakd›lar ve ö¤le nemâz›n› evimde
k›ld›m. Sonra bir de bakd›m ki, ‹mâm-› Askerî hazretlerinin
bir hizmetcisi bana, yüz dinâr ve bir de mektûb getirdi. Mektûbda
ne zemân bir ihtiyâc›n olursa iste, utanma! ‹stedi¤in
fleye Allahü teâlân›n izniyle kavuflursun, diye yaz›l› idi.
¥ Bir flahs flöyle anlatm›fld›r: ‹mâm-› Askerîye “rad›yallahü
anh” mektûb yazarak bir mes’ele sordum. Bir çeflid hummâ
hastal›¤›n›n çâresini de soracakd›m. Onu yazmay› unutdum.
Bana yazd›¤› cevâbda, ayr›ca hummâ hastal›¤›ndan da
soraca¤›m›, fekat unutdu¤umu yazarak, meâl-i flerîfi (Ey
atefl, ‹brâhîmin üzerine so¤uk ve sâlim ol) olan Enbiyâ sûresi
69.cu âyet-i kerîmesini de yaz›p, hummâl› hastan›n boynuna
asmam› emr buyurmufl. Buyurdu¤u gibi yapd›m. Hasta flifâ
buldu.
¥ Bir flahs flöyle anlatm›fld›r: ‹mâm-› Askerînin “rad›yallahü
anh” huzûrunda oturuyordum. Güzel yüzlü bir genç içeri
girdi. Kendi kendime, acabâ bu kimdir diye merâk etdim.
‹mâm-› Askerî “rad›yallahü anh”, bu genç Ümmü Ganîmin
o¤ludur. Bütün dedelerimin yüzükleriyle mührledikleri tafl›n
sâhibidir. O tafla benim de mühr basmam için geldi, buyurdu.
Sonra o gence tafl› ver, dedi. Genç tafl› ç›kar›p verince, yüzü¤ünü
tafl›n mührsüz ve düz bir yerine basd›. Mühr meydâna ç›kd›.
Aç›k olarak Hasen bin Alî yaz›lm›fl oldu¤unu gördüm. O
genç ç›k›p gitdikden sonra, siz dâimâ bu kimseyi görürmüsünüz
diye sordum. Vallahi uzun zemândan beri onu görme¤i arzû
ediyordum. fiimdi geldi ve onu gördüm. Dahâ önce görmemifldim.
Haydi git dediler, geldim dedi, buyurdu.
¥ Bir kimse flöyle anlatm›fld›r: ‹mâm-› Askerîye “rad›yallahü
anh” bir mektûb yazd›m ve miflkât›n ma’nâs›n› sordum.
Han›m›m hâmile idi. Hayr düâ etmesini ve çocu¤a bir ism
vermesini istedim. Mektûbun cevâb›nda, Miflkât, Muhammed
aleyhisselâm›n mubârek kalbidir diye yazm›fld›. Han›m›m›n
ve çocu¤un hâlinden bir fley yazmam›fllar. Yaln›z
mektûbun sonunda, Allahü teâlâ sana büyük ecr ve sonra bir
evlâd versin, diye yazm›fllard›. Çocu¤um ölü do¤du. Ondan
sonra bir o¤lum oldu.
– 391 –