fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

meden evin dam› yar›ld›, tabut afla¤› indi. Tabutdan ‹mâm-›
Alî R›zân›n “rad›yallahü anh” cenâzesini ç›kar›p, yata¤›na
yat›rd›. Sanki techîz ve tekfîn gibi fleyler yap›lmam›fld›. Sonra
kap›y› aç buyurdu. Kap›y› açd›m. Me’mûn ve hizmetcileri
kap›da idiler. ‹çeri girdiler. Hepsi üzülüyor, a¤lafl›yorlard› ve
saçlar›n› bafllar›n› yoluyorlard›. Me’mûn, ey efendimiz sana
ne oldu, ey efendim, diyordu.
Sonra techîz ve tekfîn iflleriyle meflgûl oldular. Kabrini kazma¤a
bafllad›lar. Kabr kaz›l›rken ben orada idim. ‹mâm-› Alî
R›zâ hazretlerinin söylediklerinin hepsi vukû’ buldu. Me’mûn
onun kabrindeki suyu ve bal›klar› görünce, hayât›nda kerâmet
gösterdi¤i gibi, vefât›nda da gösteriyor, dedi. Me’mûnun yak›nlar›ndan
biri, Me’mûna bu neye iflâretdir, biliyormusun dedi
ve sözlerine flöyle devâm etdi: fiuna iflâretdir ki, Abbâs
o¤ullar›, sizin mülkünüz her ne kadar çok olsa da ve uzun
müddet devâm etse de küçük bal›klar gibidir. Ecelleriniz geldi¤inde
ve eserleriniz bitme zemân› yaklafl›nca, Allahü teâlâ
bizden sizin üzerinize bir kifli musallat eder ve sizi yok eder.
Me’mûn do¤ru söylüyorsun, dedi.
‹mâm-› Alî R›zân›n “rad›yallahü anh” defninden sonra,
halîfe Me’mûn bana kabrde okudu¤un fleyleri bana da ö¤ret,
dedi. Onlar› unutdum, dedim. Gerçekden unutmufldum. Bunun
üzerine beni habse atmalar›n› emr etdi. Bir sene habsde
kald›m. Çok s›k›ld›m ve yâ Rabbî! Muhammed aleyhisselâm›n
ve Onun temiz Ehl-i beytinin hürmetine beni kurtar, diye
düâ etdim. Henüz düâm› temâmlamam›fld›m ki, ‹mâm-›
Alî R›zâ “rad›yallahü anh” içeri girip geldi. Gönlün darald›
m› ey Ebussalt, buyurdu. Evet, vallahi darald› dedim. Mubârek
elini, ba¤l› oldu¤um ba¤lara dokundu. Kalk d›flar› ç›k,
buyurdu. Bütün ba¤lar çözüldü. Elimden tutdu, d›flar› ç›kd›k.
Habshânenin bekcileri beni gördüler. Fekat bir fley söyliyemediler.
Sonra ‹mâm-› Alî R›zâ hazretleri bana: Yürü,
Allahü teâlân›n emân›nda ol, sen Me’mûna rastlamazs›n, o
da seni bulamaz, buyurdu. Bu zemâna kadar Me’mûnu görmedim.
– 380 –