fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

dum. O s›rada bakd›m, eflkiyâdan biri benim at›ma binmifl ve
benim ya¤murlu¤umu giymifl, benim yan›mda durdu. Bütün
kâfilenin toplanmas›n› bekliyordu. Medâris-ül âyât kasîdesini
okuma¤a ve a¤lama¤a bafllad›. Bir eflkiyân›n Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” Ehl-i Beytini sevmesine çok
hayret etdim. ‹mâm-› Alî R›zân›n “rad›yallahü anh” verdi¤i
gömle¤i ve havluyu geri versin diye düflünerek, bu kasîdeyi
kim söylemifldir diye sordum. Sana ne, senin bu kasîdeyle ne
iflin var, dedi. fiunun için sordum. Benim bir s›rr›m vard›r.
Onu sana söyliyece¤im, dedim. Bu kasîdeyi Âl-i Muhammedin
(Ehl-i beytin) “sallallahü aleyhi ve sellem” flâirlerinden
Da’bel bin Alî söylemifldir, dedi. Vallahi Da’bel benim ve bu
kasîdeyi ben yazd›m, dedim. ‹htimâl vermedi ve kâfiledekileri
ça¤›r›p, onlara sordu. Bu kifli Da’beldir diye flâhidlik etdiler.
Bunun üzerine eflkiyâ kâfileden ald›klar› bütün eflyâlar›
geri verdi. Sonra bize k›lavuzluk yap›p, tehlikeli yerleri geçirdi.
Ben ve kâfiledekiler ‹mâm-› Alî R›zân›n “rad›yallahü
anh” hediyye etdi¤i gömle¤in ve havlunun bereketiyle ve Allahü
teâlân›n izniyle o belâdan kurtulduk ve korunduk.
Da’bel bin Alî el-Huzâînin yazd›¤› Medâris-ül âyât kasîdesinin
tercemesi flöyledir:
And›kca Arafâtda kald›¤›m›z mekânlar›,
Ak›t›r›m gözlerimden damla damla yafllar›.
O günleri çok arzûlar oldum azald› sabr›m,
Sessiz ve ›ss›z kald› her taraf› bu diyâr›n.
Tilâvetden mahrûm, âyât okunan medreseler,
fiimdi kimsesiz kald›, vahyin indi¤i bu yerler.
Ehl-i beyt kimsesizdir, Minâda Hîf mescidi,
Kâ’be, Arafât ›ss›z kald›, hem Nebî mescidi.
Bu yerler Alînin, Hüseynin, Ca’ferin diyâr›,
Hamzan›n, tâ’atden dizi fliflen Seccâd›n yeri.
Zulm yapamazd› bu diyârda aslâ zâlimler,
fiimdi hep zulmle geçiyor günler, hem seneler.
– 372 –