fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

yand›. Bu hâli görünce, Sübhânallah, dedim. Muhtâr bana,
neden böyle söyledin, diye sordu. Zeynel’âbidînin “rad›yallahü
anh” düâs›n› söyledim. Sen bunu kendin duydun mu?
diye sordu. Evet duydum, dedim. Muhtâr hemen iki rek’at
nemâz k›ld› ve uzun secde yapd›. Sonra kalkd›. Sonra birlikde
yola devâm etdik. Bizim evin önünden geçerken Muhtâr
bin Ebî Ubeyde buyur bizde yemek yiyelim, dedim. Bana, ey
Minhâl, hem Allahü teâlân›n, Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseynin
“rad›yallahü anh” düâs›n› kabûl buyurdu¤unu söylüyorsun,
hem de yemek yiyelim diyorsun. Bu gün onun flükrânesi
olarak oruc tutdum, dedi.
‹MÂM-I MUHAMMED BÂKIR
“rad›yallahü anh”
‹mâm-› Zeynel’âbidînin “rad›yallahü anh” o¤ludur. Oniki
imâm›n beflincisidir. ‹smi Muhammeddir. Künyesi Ebû
Ca’ferdir. Lakab› Bâk›rd›r. Derîn ilmler sâhibi olmas› sebebiyle
bu lakab verilmifldir. Annesi hazret-i Hasenin “rad›yallahü
anh” k›z› Fât›mad›r. Hicretin elli yedinci senesinde, hazret-i
Hüseynin “rad›yallahü anh” flehîd edilmesinden üç sene
önce Safer ay›n›n üçünde Cum’a günü Medînede do¤du. Hicretin
yüzondördünde Medînede vefât etdi. Kabr-i flerîfi,
Bakî’ kabristân›nda ecdâd›n›n kabrleri yan›ndad›r.
¥ ‹mâm-› Muhammed Bâk›r “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r:
Bir gün Câbir bin Abdüllah›n “rad›yallahü anh”
evine gitdim. ‹çeri girip selâm verdim. Selâm›m› ald›. Gözleri
görmez olmufldu. Bana kimsin diye sordu. Zeynel’âbidînin
o¤lu Muhammedim, dedim. Ey o¤lum, yan›ma yaklafl,
dedi. Yaklafld›m, elimi tutup öpdü. Aya¤›m› da öpmek için
e¤ildi, geri çekdim. Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
sana selâm› var, dedi. Bu nas›l olur diye sordum. fiöyle
dedi: Bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bana,
“Ey Câbir, sen benim o¤ullar›mdan Muhammed bin Alî
bin Hüseyni görünceye kadar yaflayacaks›n. Allahü teâlâ
ona nûr ve hikmet vermifldir. Ona benden selâm söyle”.
Baflka bir rivâyetde ise, “Sen Hüseynin o¤ullar›ndan din
– 345 –