fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

met vermeyip, âh›rete ra¤bet edenler” diye bir ses duyuldu.
Fekat söyliyeni kimse görmedi. Bu söz Zeynel’âbidîn “rad›yallahü
anh” için idi.
¥ Bir gün Zeynel’âbidîn “rad›yallahü anh” evlâdlar› ve
hizmetcilerinden bir gurubla sahrâya ç›km›fllard›. Sabâh
kahvalt›s› hâz›rlad›lar. Bir ceylân gelip yanlar›nda durdu.
Zeynel’âbidîn “rad›yallahü anh” ceylâna seslenip, ben Alî
bin Hüseyn bin Ali bin Ebî Tâlibim. Annem (ninem) Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” k›z› hazret-i Fât›mad›r
“rad›yallahü anhâ”. Gel bizimle biraz yemek yi, dedi. Ceylân
geldi, onlarla yidi. Sonra ayr›l›p gitdi. Hizmetcilerinden
biri ceylân› yine ça¤›r gelsin, dedi. Ona dokunmayaca¤›n›za
söz verirseniz, ça¤›ray›m, dedi. Hepsi dokunmayaca¤›na
söz verdiler. Yine önceki gibi söyliyerek ceylân› ça¤›rd›.
Ceylân gelip onlarla yime¤e bafllad›. Sofrada bulunanlardan
biri, elini ceylân›n üzerine dokundurdu. Ceylân ürküp
gitdi. Zeynel’âbidîn “rahmetullahi aleyh” söyledi¤imi tutmaz
ve sözünüzde durmazsan›z, sizinle konuflmam, buyurdu.
¥ Birgün bir deve yolda yürümekde gevfleklik edip, yürümüyordu.
Zeynel’âbidîn “rad›yallahü anh” onu çökdürdü.
Kamç›s› ve asâs›n› göstererek, çabuk yürü, yoksa bunlarla
seni döverim, dedi. Ondan sonra deve h›zl› yürüme¤e bafllad›
ve bir dahâ tenbellik yapmad›.
¥ Birgün sahrâda oturuyorlard›. Bir ceylân yanlar›na
gelip, ayaklar›n› yere vurarak, bir tak›m sesler ç›kard›.
‹mâm-› Zeynel’âbidîne ceylân ne söylüyor diye sordular.
Dedi ki: Dün bir Kureyflli bu ceylân›n yavrusunu tutmufl.
Dünden beri yavruma süt vermedim, diyor. O Kureyflliyi
ça¤›rd›lar. Bu ceylân›n yavrusunu tutmuflsun. Dünden beri
süt emzirememifl. O yavruyu getir sütünü versin. Yavru yine
senin olsun, dedi. Kureyflli ceylân›n yavrusunu getirdi.
Ceylân yavrusunu emzirdi. ‹mâm-› Zeynel’âbidîn “rad›yallahü
anh” o kimseden ceylân›n yavrusunu ba¤›fllamas›n› istedi.
O da serbest b›rakd›. Ceylân yavrusu ile birlikde sesler
ç›kararak gitdi. Oradakiler, ceylân ne söylüyor diye sor-
– 342 –