fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

sordu. Bildiklerimi anlatd›m. Abdülmelik bin Mervân dedi
ki: Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseyni buraya yan›ma getirdiler.
Bana, benimle senin aranda ne olmufldur, dedi. Ben yan›mda
ikâmet et dedim. Burada ikâmet etmem, dedi ve ç›k›p
gitdi. Onun korkusundan ve heybetinden birfley söyliyemedim.
Zührî “rahmetullahi aleyh” ondan bahsederken a¤lard›
ve o Zeynel’âbidîndir, derdi.
¥ ‹’timâd edilir kimselerden bir zât flöyle anlatm›fld›r: Bir
gün Zeynel’âbidîn Alî bin Hüseynin “rad›yallahü anhümâ”
evine gitdim. Kap›s›na var›nca, seslenip ça¤›ray›m diye durdum.
D›flar› ç›kd›. Selâm verdim, selâm›m› ald›. Bir d›vâr›n
dibine gitdik. Bana bu d›vâr› görüyor musun dedi. Evet görüyorum
deyince, flöyle anlatd›: Bir gün bu d›vâr›n dibinde
yaslanm›fl oturuyordum. Karfl›ma güzel yüzlü ve güzel elbiseli
biri geldi. Bana bakd› ve ey Alî bin Hüseyn, seni üzüntülü
görüyorum. E¤er üzüntün dünyâ için ise, r›zk hâz›rd›r.
‹yi kötü herkes r›zk›n› yiyecekdir, dedi. Hây›r, dünyâ için
üzülmüyorum. Dünyâ söyledi¤in gibidir, dedim. E¤er üzüntün
âh›ret için ise, o da hakîkî bir va’dd›r ve Allahü teâlâ
orada hükmedecekdir, dedi. Üzüntüm âh›ret için de de¤ildir.
Âh›ret de söyledi¤in gibidir, dedim. O hâlde ne için üzülüyorsun,
dedi. Zübeyrin o¤lunun fitnesinden korkuyorum,
dedim. Ey Alî, hiçbir kimseyi gördün mü ki, o Allahü teâlâdan
korkdu da, Allahü teâlâ onun ifline kifâyet etmedi, dedi.
Hây›r dedim. Sonra o zât gözden kayboldu. Bana o zât›n
H›z›r aleyhisselâm oldu¤unu ve do¤ru söyledi¤ini bildirdiler.
¥ Yukardaki hâdiseyi bildiren zât, yine flöyle anlatm›fld›r:
Bir gün Zeynel’âbidînin “rad›yallahü anh” yan›na gitmifldim.
Bir gurub serçe kuflu gelip etrâf›m›za kondular ve kalkd›lar.
Bana bu serçeciklerin ne söylediklerini biliyor musun,
dedi. Hây›r bilmiyorum, dedim. R›zklar›n› veren Allahü teâlâdan,
bugünkü r›zklar›n› istiyorlar, buyurdu.
¥ Bir gece Bakî’ kabristân› taraf›ndan, “Ey dünyâya k›y-
– 341 –