fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

dir: Bir gün Eshâb-› kirâmdan “rad›yallahü anhüm ecma’în”
bir cemâ’at ile Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûrunda
oturuyorduk. Bir kifli gelip, Resûlullaha “sallallahü
aleyhi ve sellem” bir elma verdi. Resûlullah elmay› mubârek
elinde tutuyordu. Hazret-i Hasen ve hazret-i Hüseyn
“rad›yallahü anhümâ” orada idiler. Elmaya bak›yorlard›.
Resûlullah elmay› birine verip, di¤erini mahzûn etmek istemedi.
O s›rada Cebrâîl aleyhisselâm gelip, yâ Muhammed
“aleyhisselâm”, emr et güreflsinler, hangisi gâlib gelirse elmay›
ona verirsin, dedi. Resûlullah, güreflmelerini emr etdi
ve güreflme¤e bafllad›lar. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” tut yâ Hasen diyordu. Ben dedim ki, yâ Resûlallah,
Hasene mi tut diyorsunuz? ‹flte Cebrâîl aleyhisselâm da,
Hüseyne tut diyor, buyurdu. Bir rivâyete göre de hazret-i
Fât›ma da orada bulunuyordu. Yâ Resûlallah, büyü¤üne mi,
yoksa küçü¤üne mi tut diyorsunuz, dedi. ‹flte Cebrâîl aleyhisselâm
Hüseyne diyor buyurdu. Gürefl uzad› ve birbirlerine
gâlib gelemediler. Cebrâîl aleyhisselâm Cennetden bir
elma dahâ getirdi. ‹kisine birer elma verip, onlar› sevindirdiler.
¥ Rivâyet olundu ki, bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi
ve sellem” Cebrâîl aleyhisselâma, göklerden buraya nas›l
geliyorsun diye sordu. Kanad›m›n alt›nda bir düâ vard›r. Onda
Hasen ve Hüseyn yaz›l›d›r. Bu iki ismden kuvvet al›r›m,
dedi.
¥ Birgün hazret-i Hüseyn “rad›yallahü anh”, Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” yan›nda idi. Annesine gitmek
istedi. Hava ya¤murlu idi. Resûlullah “sallallahü aleyhi
ve sellem” düâ etdi. Hazret-i Hüseyn evine var›ncaya kadar
ya¤mur kesildi.
¥ Birgün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” nemâz
k›l›yordu. Kula¤›na bir çocuk a¤lamas› geldi. Nemâz›n› çabuk
bitirip d›flar› ç›kd›. Sebebini sordular. Bir çocuk a¤lamas›
duydum. Onu Hüseyn zan etdim, buyurdu. Sonra “Allah›m,
Hüseyni a¤latan› afv etme” buyurdu.
– 330 –