fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

lahü anh” ile berâberdim. Hazret-i Alînin hakl› oldu¤undan
hiç flübhem yokdu. Nehrevâna var›p, orada konaklad›k. Bu s›rada
içime bir flübhe düfldü. Karfl›m›zdakilerin hepsi kurra ve
seçilmifl kimselerdir. Onlar› katl etmek büyük bir ifldir, diyordum.
Sabâhleyin askerlerin aras›ndan ç›kd›m. Bir matara suyum
vard›. Bir yerde m›zra¤›m› yere dikip, kalkan›m› üzerine
asd›m. Kalkan›n gölgesinde oturdum. Bir de bakd›m ki, Emîrül
mü’minîn hazret-i Alî “rad›yallahü anh” ç›ka geldi. Yan›nda
hiç su var m›, dedi. Mataramdaki suyu verdim. Al›p uzak
bir yere gitdi ve görünmez oldu. Sonra göründü. Abdest alm›fld›.
Gelip kalkan›n gölgesine oturdu. O s›rada atl› birisi geldi
ve hazret-i Alîyi “rad›yallahü anh” sordu. Yâ Emîr-el
mü’minîn! Bu atl› kimse sizi görmek istiyor, dedim. Ça¤›r gelsin,
dedi. Ça¤›rd›m. Huzûruna gelip yâ Emîr-el mü’minîn, muhâlifler
Nehrevân› geçdiler ve suyu kesdiler, dedi. Hazret-i
Alî “rad›yallahü anh”, imkâns›z geçmifl olamazlar, dedi. Biz
böyle konuflurken bir kifli dahâ ç›kageldi. Muhâlifler suyu
geçdiler, dedi. Hazret-i Alî, geçmediler, dedi. O kimse vallahi
ben, onlar›n sancaklar›n› suyun öbür taraf›nda görmeden gelmedim,
geçdiler, dedi. Emîr-ül mü’minîn hazret-i Alî ise, vallahi
geçmediler! Nas›l geçerler ki, onlar›n düflüp, kanlar›n›n
akaca¤› yer buras›d›r, dedi. Sonra bekleme¤e bafllad›. Ben de
bekliyordum. Kendi kendime, Elhamdülillah elime bir ölçü
geçdi. Hazret-i Alînin “rad›yallahü anh” hâlini bu ölçü ile anlar›m.
O yâ yalanc› bir bahâd›rd›r veyâ onun Allahü teâlâdan
veyâ Resûlünden bildi¤i bir delîli vard›r, dedim. Kendi kendime
flöyle karar verdim. Muhâlifler suyu geçmifllerse, hazret-i
Alîye karfl›, geçmemifllerse muhâliflere karfl› savaflay›m, dedim.
Askerlerin aras›ndan geçdim ve bakd›m ki, muhâlifler
suyu geçememifller. Bayraklar› ayn› yerde duruyordu. Bu s›rada
hazret-i Alî “rad›yallahü anh” s›rt›ma dokunup, haydi
iflinle meflgûl ol, dedi. Savaflmaya bafllay›p, muhâliflerden birini
öldürdüm. Arkas›ndan birini dahâ öldürdüm. Birinin
üzerine de at›m› sürüp hücûm etdim. Onu yaralad›m, o da
beni yaralad›. ‹kimiz de yere düfldük. Arkadafllar›m beni al›p
götürmüfller. Kendime geldi¤imde muhârebe bitmifldi.
– 310 –