fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

fiâma giderken, bir mescidde sabâh nemâz›n› k›ld›m. ‹mâm
nemâzdan sonra hazret-i Ebû Bekre ve hazret-i Ömere “rad›yallahü
anhümâ” beddüâ etdi. Bir sene sonra yine bir fiâm
yolculu¤u s›ras›nda ayn› mescidde, sabâh nemâz›n› k›ld›m.
Bu sefer imâm, hazret-i Ebû Bekr ve hazret-i Ömere güzel
düâ etdi. Cemâ’ate, geçen sene onlara beddüâ ediyordunuz,
flimdi hayrla düâ ediyorsunuz, sebebi nedir diye sordum. Bana
geçen seneki imâm› görmek ister misin, dediler. Evet, isterim,
dedim. Beni bir eve götürdüler. Orada gözlerinden yafl
akan bir köpek vard›. Köpe¤e sen geçen sene hazret-i Ebû
Bekre ve hazret-i Ömere “rad›yallahü anhümâ” beddüâ
eden imâm m›s›n, diye sordum. Bafl›yla, evet der gibi iflâret
etdi.
¥ Yine ‹mâm-› Müstagfirî “rahmetullahi aleyh” flöyle
anlatm›fld›r: Medâyinde bulunuyordum. Her nerede bir garîbin
vefât etdi¤ini duysam, ona kefenlik al›rd›m. Bir gün
bir flahs yan›ma geldi. Burada Kûfeli bir kimse vefât etdi.
Kefeni yok, dedi. Hizmetçimi kefen alma¤a gönderdim.
Ben de ölen flahs›n yan›na gitdim. Karn›n›n üstüne bir kerpiç
koymufllard›. Birden bire kerpiç düfldü ve ölü canlan›p,
vah, bana yaz›klar olsun, diye ba¤›rma¤a bafllad›. Ben Lâ
ilâhe illallah de dedim. Art›k fâidesi yok. Benim kavmim
hazret-i Ebû Bekr ve hazret-i Ömer hakk›nda kötü sözler
söylerlerdi! Ben de onlar hakk›nda kötü söz söyleyip söverdim!
fiimdi helâk oldum. Cehennemdeki yerimi gösterdiler.
‹nsanlar› korkutmam için bana tekrâr cân verdiler, dedi.
Hemen d›flar› ç›k›p, bu hâli arkadafllar›ma anlatd›m.
¥ ‹mâm-› Kayrevânî “rahmetullahi aleyh” (Bostân) kitâb›nda
flöyle yazm›fld›r: Selefden biri flöyle anlatd›: Benim
bir komflum vard›. Hazret-i Ebû Bekr-i S›ddîk ve hazret-i
Ömer-ül Fârûk “rad›yallahü anhümâ” hakk›nda uygunsuz
sözler söylerdi. Bir gece çok afl›r› gitdi. Dayanamay›p,
onunla kavga etdim. Üzgün ve gaml› olarak eve geldim.
Yats› nemâz›ndan sonra uyudum. Rü’yâmda Resûlullah›
“sallallahü aleyhi ve sellem” gördüm. Yâ Resûlallah! Falan
– 297 –