fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Hâce Muhammed Pârisâ “kuddise sirruh” (Fasl-ul-Hitâb)
adl› kitâb›nda flöyle yazm›fld›r: Hazret-i Alî “rad›yallahü
anh” buyurdu ki: Bir gurub insanlar beni hazret-i Ebû Bekrden
ve hazret-i Ömerden “rad›yallahü anhümâ” üstün tutacaklard›r.
Onlar›n kalblerinde nifâk vard›r. Müslimânlar›n
bölünmesini, ihtilâfa düflmelerini isterler. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” bana onlardan haber verdi ve katl edilmelerini
emr etdi. Onlar zâhiren müslimân görünürler. ‹çlerinden
din düflmân›d›rlar. Yalan söylemek onlara göre güzeldir.
Kalbleri kötülüklerle doludur. Kur’ân-› kerîmi de¤ifldirirler.
Kendi sap›k düflüncelerine göre yorumlarlar. Fitne üzerinde
birbirleriyle anlaflma yaparlar. Eshâb-› kirâma “aleyhimürr›dvân”
sö¤erler. Allahü teâlâ onlar› afv etmez. Bu fitneleri
küçükleri büyüklerinden ö¤renirler. Böylece devâm ederek,
sünneti yok edip bid’ati yayarlar. O zemân sünnete
uyanlar, flehîdlerden, âbidlerden ve gâzîlerden efdaldir.
Se’âdet onlar›nd›r. Yer yüzünde râfizîlerden çok bu¤z edilecek
kimse yokdur. Yer yüzü onlara bu¤z eder. Gök onlara
tiksinerek gölge verir. Râfizîlerin âlimleri gök kubbesi alt›nda
insanlar›n en flerlisi ve en zararl›s›d›rlar. Fitne onlardan ç›kar
ve fitne üzerinde sâbit olurlar. Râfizîlerin âlimleri gökdeki
melekler aras›nda en pis ve en necs kimseler diye ismlendirilirler.
Eshâb-› kirâm› “rad›yallahü anhüm ecma’în” kötüledikleri
zemân, gö¤üslerinden hikmet ç›k›p gider. Allahü teâlâ
râfizîlerin ve bid’at sâhiblerinin sûretlerini de¤ifldirir. Eshâb-›
kirâm, hazret-i Alînin bu sözlerini iflitince: Yâ Emîrel
mü’minîn! Biz o zemâna ulafl›rsak ne yapal›m, dediler. Hazret-i
Alî “rad›yallahü anh” buyurdu ki: Îsâ aleyhisselâm›n havârîleri
gibi olunuz. Allahü teâlâ size ne emr etdiyse yap›n›z.
Onun Peygamberine itâ’at, Eshâb›na muhabbet, râfizîlere
bu¤z ve düflmânl›k husûsunda havârîlerin yapd›¤› gibi yap›p,
sabr ediniz. Hak ve sünnet üzere olmak, günâh ve bid’at üzere
olmakdan hayrl›d›r.
Abdüllah bin Sebe’, hazret-i Alîyi, hazret-i Ebû Bekrden
“rad›yallahü anhüm” üstün tutdu¤unu söylemifldi.
Hazret-i Alî onun bu yalan ve fitne sözünü duyunca, yemîn
– 292 –