fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

ya do¤ru gitdi. Bakd› ki, hazret-i Ömer “rad›yallahü anh” bafl›n›n
alt›na bir kerpiç koymufl, toprak üzerinde uyuyordu. Elçi
bu hâli görünce, do¤uda ve bat›da herkes bu kifliden çekiniyor.
Bunun hâli ise böyledir diye çok hayret etdi. Sonra buras›
tenhâ bir yer, bunu öldürürsem kimsenin bundan çekinmesi
kalmaz, diye kalbinden geçdi ve k›l›c›n› çekdi. O ânda
Allahü teâlâ yerden bir aslan ç›kard›. Elçi flafl›r›p korkusundan
k›l›c›n› yere b›rakd›. O s›rada hazret-i Ömer uyand›. Aslan›
görmemifldi. Elçiye ne oldu¤unu sordu. O da durumu anlatd›
ve müslimân oldu.
¥ Hazret-i Ömerin “rad›yallahü anh” flehîd oldu¤u gün
yeryüzünü öyle bir karanl›k basd› ki, çocuklar annelerine, k›yâmet
mi kopdu diye sorarlard›. Anneleri, çocuklara hây›r,
Ömer bin Hattâb “rad›yallahü anh” flehîd oldu, dediler.
Hazret-i Ömerin flehîd oldu¤u gün flu ma’nâdaki beytler iflitildi.
Fekat söyliyen görünmedi:
E¤er islâm üzere a¤l›yorsa, a¤layan a¤las›n,
Neredeyse helâk olmak üzere idiler, ey geçmifl zemân.
Geride kald› dünyâ ve ondaki hayrlar,
Dünyâdan yüz çevirdiler va’de inananlar.
Sana cinnin kad›nlar› içden a¤l›yorlar,
Dinarlar gibi yüzlerini t›rmal›yorlar.
Hâdiselerden sonra hep siyâh giyiyorlar.
fiu ma’nâdaki beytleri de, flehîd olmas›ndan üç gün sonra
yine cinnîler okudular:
Allah hayrlarla karfl›lafld›rs›n hât›r›na emîrin,
Onun kudreti ne yücedir, her zerresinde yer yüzünün.
Kim binerse deve kuflunun kanatlar›na,
O zemân ulaflabilir elden kaçan hayra.
¥ fieyhayn›n, ya’nî hazret-i Ebû Bekrin ve hazret-i Ömerin
“rad›yallahü anhümâ” kerâmetlerinden biri de, kendilerine
dil uzatan, edebsiz sözler söyliyen râfizîlerin bafllar›na
çeflidli belâlar›n ve cezâlar›n gelmesidir.
– 291 –