fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

cemâ’at toplanm›fld›. Kalabal›¤›n aras›ndan geçip Resûlullaha
iyice yaklaflmak istedim. Oradakiler bana biraz uzakda
dur dediler. Beni b›rak›n›z, Resûlullaha iyice yaklaflay›m. Zîrâ
bana Ondan dahâ sevgili kimse yokdur, dedim. Resûlullah
“sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”, yaklafl, buyurarak, beni
huzûruna ça¤›rd›. Mubârek dizlerinin dibine oturdum. Ey
Vâbesa. Hayr ve flerden herfleyi sormak için geldin de¤il mi
buyurdu. Evet yâ Resûlallah dedim. Mubârek parmaklar›n›
gö¤süme koydu ve “Ey Vâbesa, kalbinden fetvâ iste! Kalbine
gelen fley iyi ise kalbin sükûnet bulur. Kalbinde tereddüt
ve çarpma olursa o fley kötüdür, günâhd›r. Sana baflkalar› fetvâ
verseler bile sen kalbine bak!” buyurdu.
¥ Ebû Hüreyre “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r: Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” zemân›nda iki kifli vard›.
Birisi sohbetlere devâml› gelirdi. Di¤eri ise sohbetlere az
gelir ve iyi ameli de az görülürdü. Sohbetlere devâml› gelen
kimse, bir gün Resûlullaha k›yâmet ne zemân kopacakd›r diye
sordu. Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” “K›yâmet
için ne hâz›rlad›n” buyurdu. Allahü teâlân›n ve Resûlünün
muhabbetini hâz›rlad›m, dedi. Resûlullah ona, “Sen
sevdiklerinle berâber olacaks›n ve senin için hesâb yokdur”,
buyurdu. Sohbetlere az gelen kimse vefât etdi. Resûlullah,
“Biliyormusunuz, Allahü teâlâ o kifliyi Cennete koydu” buyurdu.
Eshâb-› kirâm “aleyhimürr›dvân” hayret ederek birbirlerine
bak›fld›lar. Bu hâli o flahs›n han›m›na, yine hayretlerini
belirterek söylediler. Han›m› flöyle dedi: Kocam her
ezân okundu¤unda, müezzin Lâ ilâhe illallah deyince, “Allahdan
baflka ilâh olmad›¤›na flehâdet ederim. Her flehâdet
edene, Allahü teâlân›n kâfi gelece¤ine inan›r›m” derdi. Müezzin,
Eflhedü enne Muhammeden Resûlullah deyince de:
“Her flehâdet eden gibi flehâdet ederim. Bu îmân›m bana kâfidir”
derdi. Bu sözleri duyanlar, Resûlullah›n huzûruna
döndüklerinde, dahâ onlar bir fley söylemeden, Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem”, o kimsenin han›m›n›n anlatd›klar›n›
söyledi ve Allahü teâlâ onu, bu sebeble Cennete koydu,
buyurdu.
¥ Ukbe bin Âmir el-Cühenî “rad›yallahü anh” flöyle an-
– 240 –