fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

lem” gadabland›, mubârek yüzünün rengi de¤ifldi ve “Kim
bana isnâden yalan söylerse Cehennemdeki yerini hâz›rlas›n”
buyurdu. Sonra o iki kimseye, hemen gidin, e¤er onu
sa¤ bulursan›z, öldürünüz ve atefle at›n›z. Fekat öyle zan ediyorum
ki, siz vard›¤›n›zda onun ifli temâm olmufl, ölmüfl
bulursunuz. Fekat onu ateflde yak›n›z, buyurdu. O iki sahâbî
Kubâya döndüler. Ebû Cüz’a bevl etmek için bir yere
oturdu¤u s›rada âniden bir y›lan›n onu sokup öldürmüfl oldu¤unu
haber ald›lar.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Ümmü Varakay›
“rad›yallahü anhâ” ziyâret eder ve ona flehîde derdi. Bir
kölesi ve bir de câriyesi vard›. Onlar› müdebber etmifldi.
Ya’nî vefât›ndan sonra serbest olacaklar›n› söylemifldi.
Emîr-ül mü’minîn Ömerin “rad›yallahü anh” halîfeli¤i s›ras›nda
köle ve câriye anlaflarak Ümmü Varakay› flehîd etdiler.
Hazret-i Ömer bunu haber al›nca, sadakallahu ve Resûlühü,
Resûlullah dâimâ, haydi kalk›n›z, gidip flehîdeyi ziyâret
edelim buyururdu, dedi.
¥ Bir gün Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”
islâm düflman› Hâlid bin Nebîhden bahsederek, onu kim öldürerek
benim gönlümü onun s›k›nt›s›ndan kurtar›r, buyurdu.
Eshâb-› kirâmdan Abdüllah bin Üneys “rad›yallahü teâlâ
anh” ben gidip onu öldürürüm. Yaln›z o nas›l bir kimse,
bana onun vasf›n› bildiriniz yâ Resûlallah dedi. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem”, onu görünce kalbine bir korku
gelir, buyurdu. Abdüllah bin Uneys “rad›yallahü teâlâ anh”
flöyle demifldi. Resûlullah böyle buyurunca, yâ Resûlallah,
Sizi hak Peygamber olarak gönderen Allah hakk› için, ömrümde
hiç kimseden korkmad›m dedim. Hâlid bin Nebîh
Arafâtda idi. Abdüllah bin Üneys “rad›yallahü anh” onu
Arafâtda buldu. Bundan sonras›n› flöyle anlat›r: Oraya gitdim.
Günefl batmadan bir kifli gördüm. O kifliyi görünce kalbime
bir korku düfldü. Anlad›m ki o, Hâlid bin Nebîhdir. Bana
sen kimsin, dedi. Bir iflim var. Onun için dolafl›yorum. Bu
gece seninle kalabilirim, dedim. Peki peflimden gel, dedi.
Onu ta’kîb etdim. Acele ile ikindi nemâz›n› k›ld›m. Beni gö-
– 238 –