fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

m›zda bir o¤lan çocu¤u vard›. O çocu¤un bir gün önce sa¤
kolu k›r›lm›fld›. Kolunun yanlar›na küçük tahta parçalar› koyup
sarg›yla sarm›fld›k. Resûlullah o çocu¤u yan›na ça¤›rd›.
Kolundaki sarg›lar› çözüp açd›. Sonra mubârek elini çocu-
¤un k›r›k koluna sürdü. O ânda çocu¤un kolu iyilefldi. Hangi
kolunun k›r›ld›¤›n› oradakiler fark edemediler. Sonra yemek
getirdiler. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” o çocu¤a
sa¤ elinle yi buyurdu. Yemekden sonra o çocu¤a bu sarg›lar›
al evine götür, buyurdu. Çocuk o sarg›lar› al›p evine
gitdi. Giderken kavminden îmân etmemifl olan bir ihtiyâra
rastlad›. ‹htiyâr kimse, çocu¤un elinde sarg›lar› görünce, bu
ne hâldir diye sordu. Çocuk, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” k›r›k kolumdaki sarg›lar› çözdü ve mubârek elini koluma
sürdü. O ânda kolum iyileflip, sapasa¤lam oldu, dedi. O
ihtiyâr kimse bunlar› iflitdikden sonra hemen Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” huzûruna gidip, îmân etdi.
¥ Bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Ebû
Talhan›n “rad›yallahü anh” gâyet tenbel ve hiç iyi gitmeyen
at›na bindi. Resûlullah o ata bindikden sonra, at öyle h›zland›
ve çeviklefldi ki, hiçbir at ona yetiflemedi.
¥ fierhabil Ca’fî “rad›yallahü teâlâ anh” flöyle anlatm›fld›r:
Elimde bir ur ç›km›fld›. Birgün Resûlullah›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” huzûruna gidip, yâ Resûlallah, elimdeki bu
ur sebebiyle k›l›ç kullanam›yorum ve at›n dizginlerini tutam›yorum,
dedim. Yan›ma yaklafl buyurdu. Huzûruna yaklafld›m.
Elini aç buyurdu, açd›m. Mubârek nefesini elime üfürdü
ve mubârek elini elime sürdü. O ânda elimdeki flifllik temâmen
kayboldu.
¥ Câbir bin Abdüllah “rad›yallahü teâlâ anh” anlatm›fld›r:
Hastalanm›fld›m. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
hazret-i Ebû Bekr “rad›yallahü anh” ile beni görme¤e
geldiler. Ben kendimden geçmifldim. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” abdest alm›fl ve abdest ald›¤› sudan benim
üzerime dökmüfl. Kendime geldi¤imde hastal›¤›m temâmen
iyileflmifldi.
– 229 –