fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”: (Sübhânallah, Allahü
teâlâdan baflkas›na secde etmek câiz olsayd›, kad›nlar›n
kocalar›na secde etmelerini emr ederdim) buyurdu.
¥ Ya’lâ bin Sübâbe “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r:
Bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ile bir yolda
giderken kazâ-i hâcet yapmak istediler. Orada karfl› karfl›ya
iki hurma a¤ac› vard›. Emr etdiler, o iki a¤aç yanyana
geldi. Kazâ-i hâcetden sonra a¤açlar yerlerine gitdiler. Sonra
Resûlullah›n yan›na bir deve geldi. Boynunu yere koydu.
Sesini bo¤az›nda döndürdü ve o kadar a¤lad› ki, göz yafllar›ndan
toprak ›sland›. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
bu devenin ne dedi¤ini biliyor musunuz diye sordu.
Allahü teâlâ ve Resûlü dahâ iyi bilir, dedik. Sâhibi bunu yâr›n
kesecekmifl, buyurdu. Sonra devenin sâhibini ça¤›r›p, bu
deveyi bana ba¤›flla, buyurdu. O kimse, yâ Resûlallah! Bundan
dahâ k›ymetli mâl›m yokdur, dedi. O hâlde deveni kesme
ve a¤›r ifller yapd›rma, buyurdu. O flahs kabûl etdi. Sonra
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bir kabre u¤rad›.
Bu kabrde yatan kimse, bir günâh sebebiyle azâbdad›r. O
günâh büyük günâh de¤ildir, buyurdu. Sonra yafl bir hurma
a¤ac›n› o kabrin üzerine dikdi. Bu hurma dal› yeflil kald›¤›
müddetçe Allahü teâlâ bu kimsenin azâb›n› hafîfletir, buyurdu.
¥ ‹bni Abbâs “rad›yallahü anhümâ” flöyle anlatm›fld›r:
Bir kimsenin iki devesi vard›. Bir gün her nas›lsa develer azg›nlafl›p
koflufldurma¤a bafllad›lar ve bir avluya girdiler. Develerin
sâhibi avlunun kap›s›n› kapatd›. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” Eshâb-› kirâm ile o avluya geldiler. Develerin
sâhibine kap›y› aç buyurdular. O kimse, Resûlullaha
bir zarar gelir diye korkarak önce açmak istemedi. Tekrâr aç
buyurunca, açd›. Devenin biri hemen kap›n›n yan›nda idi.
Resûlullah› görünce bafl›n› yere koyup secde etdi. Onun da
bafl›n› ba¤lad›lar. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
develerin sâhibine, bunlara dikkat et, bir dahâ serkefllik yapmas›nlar,
buyurdu. Eshâb-› kirâm “aleyhimürr›dvân”, bu hâli
görünce, yâ Resûlallah, bu develer hiçbir fley bilmedikleri
– 223 –