fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

sûlullah buyurdu ki: Bana eziyyet etdin. Ça¤›rd›¤›n s›rada ben
Rabbime ibâdet ediyordum. Bir hâcet için Ona düâ ediyordum.
Allahü teâlâ ben nemâz k›l›ncaya kadar günefli yerinde
durdurur. Nitekim Süleymân bin Dâvüd “aleyhimesselâm”
bir dünyâ ifli ile meflgûl iken, nemâz vakti geçdi. Allahü teâlâ
onun için günefli geri gönderdi, buyurdu. O kimse ben k›sâs
yapmam yâ Resûlallah, dedi. Öyleyse bana hakk›n› halâl et,
ba¤›flla, buyurdu. O kimse, yâ Resûlallah, as›l ba¤›fllanmaya
ben muhtâc›m, dedi. Sonra Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” onu azâd etmek için bir deveye sat›n ald› ve “Adâlet
Rabbimizdendir” buyurdu.
¥ ‹bni Abbâs “rad›yallahü anhümâ” flöyle anlatm›fld›r:
Bir kimse Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûruna
geldi. Allah›n Resûlü oldu¤una delîlin nedir, dedi. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” hurma a¤ac›n› ça¤›r›p, getirirsem
îmân edermisin buyurdu. Evet deyince, hurma a¤ac›n›
yan›na ça¤›rd›. A¤aç geldi. O kimse hemen îmân etdi.
Bir rivâyete göre ise, Resûlullah o hurma a¤ac›ndan bir salk›m
hurmay› ça¤›rm›fld›r. Hurma salk›m› a¤açdan kopup yere
düfldü ve s›çraya s›çraya geldi. Resûlullah “sallallahü aleyhi
ve sellem” hurma salk›m›na yerine geri git deyince de, yerine
gitmifldir. O flahs ben flehâdet ederim ki, Sen Allah›n
Resûlüsün diyerek îmân etmifldir.
¥ Bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” kazâ-i
hâcet için sahrâya ç›kd›lar. Tenhâ bir yer bulamad›lar. Eshâb-›
kirâmdan birine: fiu a¤aca söyle, öbür a¤ac›n yan›na
gitsin, buyurdu. O sahâbe gösterilen a¤ac› ça¤›rd›. O a¤aç
di¤er bir a¤ac›n yan›na gitdi. Resûlullah “sallallahü aleyhi
ve sellem” o a¤açlar›n arkas›nda kazâ-i hâcet yapd›lar. Sonra
o a¤aca yerine git deyince, a¤aç yerine gitdi.
¥ Ebû Hüreyre “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r: Birgün
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ile Kubâ taraf›na
gitdik. Bir d›vâra rastlad›k. Orada bir deve vard›. O deve ile
su tafl›rlard›. Deve, Resûlullah› “sallallahü aleyhi ve sellem”
görünce, bafl›n› yere koydu. Eshâb-› kirâm, yâ Resûlallah, biz
sana secde etme¤e deveden dahâ çok müstehak›z, dediler.
– 222 –