fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

ald›¤›n› anlad›m. Annem içerden, ey Ebû Hüreyre, biraz
sabr eyle, diye seslendi. Biraz sonra elbisesini giyip kap›y› açd›
ve innî eflhedü en lâ ilâhe illallah ve eflhedü enne Muhammeden
abdühü ve Resûlühü diyerek müslimân oldu¤unu bildirdi.
Ben hemen koflarak Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve
sellem” huzûruna gitdim. Sevincimden a¤layarak, müjde yâ
Resûlallah, annem hakk›ndaki düân›z kabûl olundu, dedim.
Sonra, yâ Resûlallah, bir düâ dahâ ediniz de Allahü teâlâ insanlar›n
kalbinde ben ve annemi sevgili eylesin ve onlar› da
bizim kalbimizde sevgili eylesin, dedim. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” bunun için de düâ buyurdu. Hiçbir
mü’min yokdur ki, benim ad›m› iflitsin de beni sevmemifl olsun.
¥ Bir yehûdî, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
için süt sa¤m›fld›. “Yâ Rabbî ona cemâl, güzellik ver” diye
düâ buyurdu. O yehûdînin saçlar› yetmifl yafl›na kadar a¤armad›.
¥ Nâbiga adl› bir flâir, bir gün fli’rini Resûlullaha “sallallahü
aleyhi ve sellem” okudu. Resûlullah onun hakk›nda,
“Allahü teâlâ a¤z›n› bozmas›n, da¤›tmas›n” diye düâ etdi.
Nâbiga yüzyirmi sene yaflad›¤› hâlde a¤z›ndan bir difli düflmedi.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek elini
Kays bin Zeydin bafl›na koyup, Ey Kays! Allahü teâlâ sana
bereket versin, diye düâ etdi. Kays bin Zeyd yüz sene yaflad›
ve hiç bafl› a¤r›mad›. Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
mubârek elinin dokundu¤u saçlar› hiç a¤armad› ve hiç
ihtiyârlamad›.
¥ Câbir bin Abdüllah “rad›yallahü anh” anlat›r: Gazvelerden
birine Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ile birlikde
ç›km›fld›m. Birgün bir a¤ac›n gölgesinde otururken,
Resûlullah bulundu¤um yere geldi. Yâ Resûlallah, gölge yere
buyurun, dedim. Teflrîf edip, oturdu. Yan›mda salatal›k
vard›. Ç›kar›p Resûlullaha ikrâm etdim. Bunu nereden buldun
diye sordu. Yâ Resûlallah “sallallahü aleyhi ve sellem”,
– 215 –