fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

h›n “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûrunda îmân etdikden
sonra, beni Necid cinnîlerini Allahü teâlâya îmâna da’vet
için vazîfelendirdi. Ey Huzeym! fiimdi sen hemen Medîneye
git, Resûlullah›n huzûruna var›nca, îmân edip müslimân ol.
Ben senin deveni bulup evine götürür, âilene teslîm ederim,
dedi. Medîneye gitdim, Cum’a günü idi. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” minber üzerinde hutbe okuyordu. Devemi
mescidin önüne ba¤layay›m ve nemâz› bitirsinler, sonra
mescide gireyim, hâlimi bildireyim diye düflündüm. Bir de
bakd›m ki, Ebû Zer “rad›yallahü anh” mescidden d›flar› ç›kd›.
Merhâba ey Huzeym! Beni sana Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” gönderdi. Senin müslimân oldu¤unu haber
verdi. Mescide gir ve cemâ’at ile birlikde nemâz k›l, dedi.
Mescide girdim, cemâ’at ile nemâz k›ld›m. Sonra Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” huzûruna yaklafld›m. Bana
hâlimden haber verdi ve arkadafl›n sözünde durdu, deveni
bulup âilene teslîm etdi, buyurdu. (fievâhid-ün nübüvve) kitâb›n›n
müellifi flöyle yazm›fld›r: Resûlullah›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” bi’seti s›ras›nda cinnîlerden vâki’ olan haberler
pek çokdur. Bunlar› kitâblarda yazm›fllard›r. Biz k›saca
bu kadar bildirdik.
¥ Emîr-ül mü’minîn Ömer “rad›yallahü anh” bir gün bir
yerde oturmufldu. Önünden bir flahs geçdi. Bu geçen Sevâd
bin Kâribdir. Onun cin arkadafl› ona, Resûlullah›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” zuhûrundan, peygamberli¤inden haber
vermifldir, dediler. Emîr-ül mü’minîn hazret-i Ömer “rad›yallahü
anh” onu ça¤›r›p, yine önceki gibi kehânetine devâm
ediyor musun, diye sordu. Sevâd bin Kârib çok k›zd› ve ey
Emîr-el mü’minîn! Hiç kimse bana böyle yüzüme karfl› konuflmam›fld›r,
sen konufldun. Hazret-i Ömer “rad›yallahü
anh”, k›zma, zîrâ senin kehânetin bizim dahâ önce içinde bulundu¤umuz
flirkden dahâ kötü de¤ildi. Bizlere anlat. Senin
cinnî arkadafl›n sana Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
peygamberli¤inden nas›l haber vermifldi, dedi. Bunun
üzerine Sevâd bin Kârib flöyle anlatd›: Bir gece uyku ile uyan›kl›k
aras›nda bir hâlde oturuyordum. O cinnî yan›ma gelip
– 212 –