fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

“rad›yallahü anh” Yemende iken, Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” vefât etdi.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” son hastal›¤› s›ras›nda
hazret-i Fât›may› “rad›yallahü anhâ” yan›na ça¤›rd›.
Kula¤›na birfleyler söyledi. Hazret-i Fât›mâ “rad›yallahü anhâ”
a¤lama¤a bafllad›. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
mubârek bafl›n› tekrâr hazret-i Fât›man›n kula¤›na
yaklafld›r›p, bir fleyler dahâ söyledi. Bu sefer hazret-i Fât›ma
gülme¤e bafllad›. Ezvâc-› Tâhirât hazret-i Fât›madan bunun
sebebini sordular. Bu s›rr› aç›klayamam dedi. Hazret-i Âifle
“rad›yallahü anhâ” Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
vefât›ndan sonra tekrâr sordu. Cevâb verip dedi ki, babam
bana, Cebrâîl “aleyhisselâm” bana Kur’ân-› kerîmi her
sene bir kerre arz ederdi. Bu sene iki kerre arz etdi. Vefât›m›n
yaklafld›¤›n› anlad›m, dedi. Bunu iflitince a¤lad›m. ‹kinci
def’a kula¤›ma yaklafl›p, bu ümmetin seyyidesi olacaks›n
ve bana ehlimden en önce sen kavuflacaks›n, buyurdu. Bunu
iflitince de güldüm, dedi.
¥ Hazret-i Fât›ma “rad›yallahü anhâ” flöyle anlatm›fld›r:
Hazret-i Resûlullah›n “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” bafl›
ucunda oturmufldum. Âniden kap›ya bir kimse geldi. Esselâmü
aleyke ey ehl-i beyt-i nübüvvet! ‹çeri girmeme müsâade
var m›d›r. Allah›n Resûlünün “sallallahü teâlâ aleyhi ve
sellem” yan›na varay›m, dedi. Ey Allah›n kulu. Bu ziyâret
için Allahü teâlâ sana ecrler versin. Yaln›z bir ân müsâade
et. fiu ânda Resûlullah› ziyârete kimseye müsâade yok, dedim.
Bunun üzerine ey Fât›ma, beni men’ eyleme, benim içeri
girmem lâz›md›r, diye bana söyledi. O s›rada Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” a¤r›lar› biraz hafîfledi. Mubârek
gözlerini aç›p, ey Fât›ma, kiminle konufluyorsun biliyor
musun. O melek-ül-mevtdir! ‹zn ver içeri girsin, buyurdu.
Azrâîl “aleyhisselâm” girdi ve Esselâmü aleyke yâ Resûlallah!
Yâ Emîrallah! Seni hak Peygamber olarak gönderen Allah
hakk› için, Senden önce hiç kimsenin kap›s›ndan içeri
girmek için izn almad›m. Bundan sonra da kimseden izn almam,
dedi.
– 199 –