fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Erbede bin Kays ve Âmir bin Tufeyl adl› meflhûr kimseler
müslimân olmad›lar. Âmir bin Tufeyle kavmindekiler, müslimân
ol dediler. Âmir, bütün arablar bana tâbi’ oluncaya kadar
muhârebeye yemîn etdim. fiimdi nas›l olur da, Kureyflli
bir gence tâbi’ olabilirim, dedi. Sonra arkadafl› Erbede bin
Kaysa, ben Muhammedin yüzünü kendimden tarafa çevirip
konuflarak Onu meflgûl edeyim. Sen de arkadan k›l›ç ile Onu
öldür, dedi! Sonra Âmir bin Tufeyl, Resûlullah›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” huzûruna geldi ve benim için bir haraç
ta’yîn et ve beni kendi hâlime b›rak dedi. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” mâdem ki îmân etmiyorsun, öyle olacak,
dedi. Güyâ konuflarak, Resûlullah› oyal›yor ve Erbede
bin Kaysa bak›yordu. Fekat o hiç birfley yapam›yordu. Konuflma
uzad›. Âmir, Resûlullaha memleketini süvârî ve yaya
askerle dolduraca¤›m, dedi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem”, “Yâ Rabbî beni Âmirin flerrinden koru” diye düâ etdi.
Allahü teâlâ ona bir tâ’ûn hastal›¤› vererek helâk etdi. Erbede
bin Kays ise, ben arkadan Muhammede kasd etdi¤im s›rada,
Âmiri aram›zda görürdüm. K›l›c›m› vuramazd›m, demifldir.
Allahü teâlâ, Erbedeyi de bir y›ld›r›mla helâk etdi.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hicretin onuncu
senesinde hazret-i Alîyi “rad›yallahü anh” islâmiyyeti
yaymas› için Yemene gönderdi. Ka’b-ül Ahbâr Yemende idi
ve henüz müslimân olmam›fld›. Hazret-i Alîden Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” s›fatlar›n› sordu. Hazret-i Alî
Resûlullah›n güzel ahlak›n›, fleklini, flemâilini anlatd›. Ka’bül
Ahbâr bunlar› dinleyince tebessüm etdi. Hazret-i Alî sebebini
sorunca, flunun için tebessüm ediyorum. Senin söyledi¤in
bu s›fatlar›n temâm›n› biz Tevrâtdan okuduk, dedi ve
îmân etdi. Mümkün oldu¤u kadar islâmiyyetin hükmlerini
ö¤rendi. Yemende kald›¤› süre içinde halka islâmiyyeti ö¤retdi.
Hazret-i Ömerin “rad›yallahü anh” halîfeli¤i s›ras›nda
Medîneye geldi. Keflke hicretden sonra gelseydim de Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” sohbetinde bulunmak
se’âdetiyle flereflenseydim diye çok üzüldü. Ba’z› kitâblarda
böyle bildirilmifldir.
– 192 –