fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Tebükde iken
buyurdu ki: Allahü teâlâ bana, fârisin ve rûmun (‹ran›n ve
Bizans›n) hazîneleri ile, H›myerin meliklerinin, Allah yolunda
cihâda yard›mc› olacaklar›n› müjdeledi. Medîneye döndükden
sonra H›myer melikinin bir elçisi geldi. Müflrikli¤i
b›rak›p, müslimân olduklar›n› bildirdi. Resûlullahdan “sallallahü
aleyhi ve sellem” dîn-i islâm› anlatan bir kitâb istedi.
Resûlullah, islâmiyyetin hükmlerini anlatan bir kitâb yaz›l›p,
verilmesini emr etdi. Ahkâm-› islâmiyyeyi anlatan bir kitâb
yazd›lar. Elçi ile berâber gönderdiler.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Tebük seferinden
döndükden sonra, Medîneye çevrede bulunan meliklerden
ve kabîle reîslerinden elçiler geldiler. Elçi gönderen kabîlelerden
biri de Benî Mürre kabîlesi idi. Onüç kifliyi elçi
olarak gönderdiler. Bunlar kabîlelerinin müslimân oldu¤unu
bildirdiler. Memleketlerinde hiç ya¤mur ya¤mad›¤›n›, otlar›n
bitmedi¤ini ve fliddetli bir k›tl›k çekdiklerini söylediler.
Bu s›k›nt›dan kurtulmak için Resûlullahdan “sallallahü aleyhi
ve sellem” düâ istediler. “Yâ Rabbî onlar› ya¤mur ile suya
doyur” diye düâ etdi. Benî Mürre kabîlesinin elçileri
memleketlerine dönünce, kavmlerinin temâmen râhatlad›¤›n›
gördüler. Çünki, Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
onlara düâ etdi¤i gün, orada bol ya¤mur ya¤m›fld›.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Tâif seferine
giderken, bir gece Tâif yak›n›nda Nüceyb denilen bir vâdiden
geçdi. Bu vâdi çok a¤açl› idi. ‹çinde sedir ve mug›lân
a¤açlar› pek çokdu. Bu vâdiden geçerken Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” devesinin üzerinde uyuyordu. Gece
karanl›¤›nda bafl›n›n hizâs›na bir sedir a¤ac› ç›kd›. Sedir a¤ac›
ortas›ndan ikiye ayr›ld›. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” a¤aca çarpmadan s›k›nt›s›zca geçdi. O ikiye ayr›lan
sedir a¤ac› uzun zemân öylece kald›. Bu a¤aç o civârda meflhûr
olmufldu ve Nebînin sedir a¤ac› diye bilinirdi. O vâdîde
koyunlar›n› otlatanlar veyâ baflka bir ifl için gidenler, oradan
a¤aç keserler ve ot toplarlard›. Fekat o sedir a¤ac›na hiç dokunmazlard›.
Çünki, o a¤ac›n hât›ras›n› herkes bilirdi. Bu
– 190 –