fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

diye sordum. Olmad›¤›n› söyledi. E¤er Ondan önce birisi
böyle bir da’vâda bulunmufl olsayd› onu ta’kîb ediyor olurdu.
Atalar›ndan hiç melik olmad›¤›n› söyledi. fiâyet olsayd› o
sebeble bu da’vâda bulunuyor olurdu. Hiç yalan söylemedi-
¤ini de bildirdi. Anlad›m ki halk› aras›nda do¤rulu¤u ile tan›nan
kimse, Allah ad›na hiç yalan söyler mi! Ona za’îf kimselerin
tâbi’ oldu¤unu söyledi. Peygamberlere dâimâ kavmin
za’îf kimseleri tâbi’ olurlar. Ona tâbi’ olanlar günden güne
art›yor dedi. Âdet-i ilâhî böyledir. Din temâm oluncaya kadar
günden güne ço¤almak ehl-i hakk›n alâmetidir. Kimsenin
o dinden dönmedi¤ini söyledi. Bu hâl safây-› kalbe ve yakîn
nûruna alâmetdir. Dedi ki, özrü yok, suç ifllemez, Allahü
teâlân›n bir oldu¤una îmân etme¤i emr eder. fiirkden sak›nd›r›r.
Nemâz k›lmay›, sadaka verme¤i, nâmûslu olmay› ve
akrabây› ziyâret etmeyi emr ediyor, dedi. Bütün Peygamberler
böyle emr etmifllerdir. Herakl bunlar› söyledikden
sonra, Ebû Süfyâna; e¤er söylediklerin do¤ru ise, benim flu
ânda üzerinde bulundu¤um topraklar yak›n zemânda o zât›n
eline geçecekdir. Ben böyle bir Peygamberin gönderilece¤ini
kesin olarak biliyordum. Fekat sizden, arablardan
olaca¤›n› hiç zan etmezdim. E¤er Ona kavuflmam›n nasîb
olaca¤›n› bilsem, Ona kavuflmay›, ganîmet sayard›m. Onun
ayaklar›n›n tozunu gözlerime sürme yapard›m, dedi. Sonra
Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” D›hye-i Kelbî
“rad›yallahü anh” ile gönderdi¤i mektûbun aç›lmas›n› emr
etdi. Mektûbu aç›p okudular. Herakl yaz›lanlar› dinleyip
anlay›nca, düflündü¤ü ve söyledi¤i gibi ç›kd›. Ebû Süfyân
flöyle demifldir: Mektûb okununca konuflmalar ço¤ald›. Biz
Heraklin huzûrundan d›flar› ç›kd›k. Ben yan›mdaki arkadafllar›ma
Muhammedin ifli yükseldi, temâm oldu. Çünki,
Benî Asfar meliki Onun korkusundan titredi, dedim. ‹yice
anlad›m ki, Onun ifli tam kemâle erecekdir. Bu yakîn benim
kalbimde gün geçdikce artd› ve sonunda Allahü teâlâ
beni islâm nûruyla nûrland›rd›. Müslimân olmakla flereflendim.
¥ Herakl bir gün Beyt-ül mukaddesde korku ile uykusun-
– 165 –