fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

mal›n› al›p, Medînede sadaka olarak da¤›td›lar.
¥ Eshâb-› kirâm aras›nda Kazman ad›nda bir kimse vard›.
Eshâb-› kirâm Uhud savafl›na gidince, o Medînede kal›p savafla
kat›lmam›fld›. Kad›nlar senin bizden fark›n yok deyince
utanarak, gidip savafla kat›ld›. Müflriklerle fliddetle ve çok
gayret göstererek savafl›yordu. Onun bu hâlini Resûlullaha
“sallallahü aleyhi ve sellem” haber verdiler. O Cehennem ehlindendir,
buyurdu. Eshâb-› kirâm hayret etdiler. Kazman
kendi kendine kaçmakdan ölmek ye¤dir, diyordu. O kadar
savafld› ki, müflriklerden yedi kifli öldürdü. Kendisi de bir çok
yerinden yaraland›. Eshâb-› kirâmdan ba’z›lar› onu savafl s›ras›nda
yaral› hâlde görüp flehîdlik sana âfiyet olsun ey Kazman
dediler. Bunun üzerine Kazman flöyle dedi: Yemîn ederim ki
ben din için savaflm›yorum. Kureyflin bize gâlib gelerek hurma
ba¤çelerimizi harâb etmelerinden korkdu¤um için savafl›yorum,
dedi! Yaralar› ona o kadar ac› veriyordu ki, k›l›c›n›
gö¤süne dayay›p kendini öldürdü. Eshâbdan ba’z›lar› onun
durumunu bilmedikleri için Resûlullaha Kazman müflriklerden
yedi kifli öldürdü ve flehîd oldu, dediler. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem”, (Allahü teâlâ diledi¤ini yapar) buyurdu.
Sonra Kazman›n gerçek hâlini aç›klay›p, (fiehâdet
ederim ki, ben Allahü teâlân›n Resûlüyüm) buyurdu. Bundan
sonra Eshâb-› kirâma dönüp, (Allahü teâlâ bu dîni fâcir kimselerle
de elbette kuvvetlendirir) buyurdu.
¥ Mus’ab bin Umeyr “rad›yallahü anh”, Uhud savafl›nda
muhâcirlerin sanca¤›n› tafl›d›. O gün ‹bni Kamie onu Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” zan etdi. Bir k›l›ç darbesi
vurarak, sa¤ kolunu kesip düflürdü. Mus’ab bin Umeyr “rad›yallahü
anh” sanca¤› sol eliyle tutup, meâl-i flerîfi (Muhammed
“aleyhisselâm” ancak bir peygamberdir...) olan
[Âl-i ‹mrân sûresinin 144.cü] âyet-i kerîmesini okudu. ‹bni
Kamie atl› idi. Geri dönüp bir k›l›ç darbesi dahâ vurarak sol
kolunu da düflürdü. Mus’ab bin Umeyr “rad›yallahü anh”
sanca¤› pazular› aras›nda tutarak yere düflürmedi. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” sanca¤› hazret-i Alîye “rad›yallahü
anh” verinceye kadar öyle tutdu.
– 147 –