fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

lefldi. Öyle ki hangi gözü ç›km›fld› bilemediler.
¥ Sâib bin Hubeys “rad›yallahü anh”, Emîr-ül mü’minîn
Ömer bin Hattâb “rad›yallahü anh” zemân›nda flöyle anlatm›fld›r:
Vallahi beni Bedr gazâs›nda kimse esîr etmedi. Fekat
Kureyfl müflrikleri ile birlikde ben de kaç›yordum. Beyâz tenli,
uzun boylu bir kimse, gösteriflli bir ata binmifl, havada üzerimden
yetifldi ve beni tutup ba¤lad›. Abdürrahmân bin Avf
“rad›yallahü anh” gelip beni ba¤l› buldu. Bunu kim ba¤lad›
diye ba¤›rarak sordu. Hiç kimse cevâb vermedi. Sonra beni
Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûruna götürdü.
Resûlullah bana seni kim tutdu, ey Ebû Hubeys, dedi. Durumu
bildirmek istemedi¤im için bilmiyorum, dedim. Bunun
üzerine Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” seni meleklerden
bir melek tutdu, buyurdu. Sonra Abdürrahmân bin
Avfa esîrini al götür buyurdu. O söz hiç hât›r›mdan ç›kmad›.
Fekat müslimân olmam gecikdi, sonunda müslimân oldum.
¥ Bedr vak’as› oldukdan sonra, Umeyr bin Vehb el-Cühamî,
Safvân bin Ümeyye ile bir gün Bedr savafl›nda u¤rad›klar›
hezîmeti konufluyorlard›. Umeyr bin Vehbin o¤lu bu
savaflda esîr düflmüfldü. Safvân, iflimiz kar›fld›, dedi. Umeyr
bin Vehb de do¤ru söylüyorsun, bundan sonra yaflaman›n tad›
kalmad›. E¤er borçlar›m olmasayd› ve çoluk çocu¤umun
perîflan olmas›ndan korkmasayd›m, Muhammedi öldürmek
için Medîneye giderdim. Çünki, Muhammed Medîne pazar›nda
yaln›z bafl›na dolafl›yormufl ve herkesle konufluyormufl.
Ayr›ca o¤lum orada esîr oldu¤u için, bir behânem de var dedi.
Bunun üzerine Safvân, borçlar›n› ben ödeyeyim. Çoluk
çocu¤unun geçimini de üzerime alay›m. Yeter ki sen bu ifli
yap dedi. Böylece anlafld›lar. Safvân, Umeyrin yol hâz›rl›¤›n›
yapd›. K›l›c›n› da bileyip, zehrli su verdi. Umeyr, bu s›r
aram›zda kals›n. Sak›n kimse fark›na varmas›n diye tenbîh
etdikden sonra, Medîneye gitmek üzere yola ç›kd›. Medîneye
var›nca, mescidin önünde hayvan›ndan inip, bine¤ini ba¤lay›p,
k›l›c›n› kufland›. Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
yan›na gitmek üzere yürüdü. O s›rada Emîr-ül mü’minîn
Ömer bin Hattâb “rad›yallahü anh” bir cemâ’at ile bir-
– 142 –