fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Hem de biri, Nebî ile, müdâm,
sohbet ederek, söylese kelâm.
Sözlerindeki lezzet ile, ol,
kul olurdu, kabûl etse Resûl.
Etmifldi Onu, Hallâk-› ezel,
hüsn-i ahlâkla, bî misl-ü bedel.
Yâ Resûlallah! gücüm yok medhine,
yarat›ld›k hep, senin hurmetine.
Hâs›l›, ey fiâh-› iklîm-i vefâ,
sana cân›m da fedâ, herfley fedâ!]
Ma’lûm ola ki, islâm›n flartlar›n›n birincisi, kelime-i flehâdet
getirmekdir. Ya’nî “Eflhedü en lâ ilâhe illallah ve eflhedü
enne Muhammeden abdühü ve Resûlühü” demekdir.
Hakîkî îmân, bu iki husûsun ma’nâs›na cân-› gönülden kesin
olarak inanmak, tasdîk etmekdir. Ya’nî, evvelâ Hak Sübhânehü
ve teâlân›n Vahdâniyyetini ikrâr edip, inanmak ve
ikinci olarak; hazret-i Muhammed Mustafân›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” nübüvvetini ve risâletini söyleyip, kabûl
etmekdir. Hak celle ve alâ hazretlerinin Vahdâniyyetini ikrâr
ve tasdîk; ancak nübüvvet kayna¤›ndan alarak, inanmak
ile mu’teberdir. Sâdece aklî delîller ile iktifâ edip, felsefeciler
gibi, Nübüvvet kayna¤›ndan almadan inanmak, kurtulufla
ve yüksek derecelere ulafld›rmaz. Bütün se’âdetlerin sermâyesi
ve bütün ni’metlerin yüksek mertebesi, hazret-i Muhammed
Mustafân›n “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” nübüvvetine
ve risâletine inanmakd›r. Ya’nî (ikrârün bil lisân
ve tasdîkun bil cenând›r) [ya’nî lisân› ile söyleyip, kalbi ile
tasdîk etmekdir]. Böyle inanmak demek de, Onun teblîg etdi¤i
bütün ahkâma ve Ondan gelen bütün hükmlere inanma¤›
ve tasdîk etmeyi îcâb etdirir. Bu tasdîk ve îmânda asl
olan, yarat›l›fl›n asl›nda Resûlullah aleyhisselâm ile bir münâsebet,
bir benzerli¤in bulunmas›d›r. ‹nsanlar bu benzerlik
ve münâsebet husûsunda birbirinden farkl›d›rlar. Ba’z› kim-
– 14 –