fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

¥ Ümmül mü’minîn Safiyye “rad›yallahü anhâ” flöyle anlatm›fld›r:
Babam Huyey bin Ahtab›n ve amcam Ebû Yâsir
bin Ahtab›n çocuklar› aras›nda en çok sevdi¤i bir çocukdum.
Ne zemân yanlar›na varsam, beni severlerdi. Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” hicret s›ras›nda Kubâda konaklad›¤›
haberinin geldi¤i gün, babam ve amcam sabâhleyin erkenden
Resûlullah› “sallallahü aleyhi ve sellem” görme¤e
gitdiler. Akflam döndüler. Çok yorgun ve kederli görünüyorlard›.
Zor yürüyorlard›. Her zemânki gibi yanlar›na vard›m.
Son derece üzgün ve tasal› olmalar› sebebiyle bana hiç alâka
göstermediler. Amcam babama, bu o mudur, dedi. Babam,
evet vallahi odur, dedi. Amcam, sen onu tan›rm›s›n ve isbât
edebilir misin deyince, babam evet vallahi ederim, dedi. Sonra
amcam babama senin gönlünde ne var, dedi. Babam dünyâda
yaflad›¤›m müddetce düflmânl›k var dedi!
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Medîneye hicret
etmeden önce, Medîne halk› Abdüllah bin Selûli kendilerine
reîs edinmifllerdi. Ona cevherlerle süslü bir tâc vermifllerdi.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Medîneye teflrîf edince,
Medîne halk› temâmen Ona hürmet ve alâka gösterme¤e
bafllad›lar ve tâbi’ oldular. ‹bni Selûl bir köflede de¤ersiz bir
hâlde kald›. Ona alâka göstermez oldular. Bunun üzerine Resûlullah›
“sallallahü aleyhi ve sellem” öldürmek veyâ bir s›k›nt›
vermek için harekete geçdi. Bir gün yehûdîler onun yan›na
topland›lar. Bu husûsda ba’z› plânlar yapd›lar. Lebîd bin
Âs›mdan yard›m istediler. Lebîd, falan mahallede Hayre
ad›nda yafll› bir kad›n var. Sihr yapmakda çok ileridir. Onu
bulun dedi. Bulup o kad›na on kayye (bin dirhem) alt›n ve on
top kumafl verdiler. E¤er Muhammedi helâk edersen dahâ sana
çok fleyler verece¤iz, dediler! Yafll› kad›n bir güvercin yavrusuna
i¤neler bat›r›p, iplikleri dü¤ümleyerek, güvercin yavrusunun
üzerine sard›. Medînenin d›fl›nda harâb bir kuyunun
içine koyup, a¤z›n› kapatd›. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” hastaland›. A’zâlar› hareketsiz kald›. Çeflidli ilâclar
verdilerse de fâide sa¤lamad›. Bu hâl dokuz gün devâm etdi.
Sonra Cebrâîl aleyhisselâm geldi, durumu haber verdi. Resû-
– 134 –