fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

d›yallahü anh” zemân›na kadar sabâh akflam o koyundan
süt sa¤d›k. O sene bütün kabîlelerde hiç süt elde edilememifl
idi.
Ebû Ca’fer bin Harîr Taberî flöyle rivâyet etmifldir: Ümmü
Ma’bedin Ma’bed ad›nda kötürüm bir o¤lu vard›. Resûlullahdan
“sallallahü aleyhi ve sellem” mu’cize görünce, o¤lunu huzûruna
getirdi ve düâ istedi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” düâ etdi. Çocuk o ânda iyileflip, yürümeye bafllad›.
¥ Zemahflerî, (Rebîül-Ebrâr) adl› kitâb›nda flöyle rivâyet
etmifldir: Ümmü Ma’bedin k›zkardeflinin o¤lu Hindden, o
da Ümmü Ma’bedden flöyle nakl etmifldir: Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” çad›r›ma u¤rad›. Gece çad›r›mda
istirâhat edip, uyudu. Uyan›nca su istedi. Mubârek ellerini
y›kad› ve a¤z›n› çalkalay›p, suyunu çad›r›m›n yan›nda bulunan
bir dikenin dibine dökdü. Sabâhleyin bakd›k ki, oradan
büyük bir a¤aç yetiflmifl. Kocaman meyveler vermifldi. Meyvelerin
kokusu anber gibi, tad› fleker gibi idi. O meyveleri aç
kimse yise doyar, susuz kimse yise suya kanar, hasta olan yise
s›hhate kavuflurdu. Üzüntülü kimse yise nefl’elenirdi. O
a¤ac›n yapra¤›ndan yiyen deve ve koyunlar hesâbs›z süt verirdi.
Biz o a¤ac›n ad›n› mubârek a¤aç koymuflduk. Çevredeki
kabîleler, hastalar› için onun meyvelerinden istemeye
gelirlerdi. Bir seher vaktinde o a¤ac› yemiflleri dökülmüfl,
yapraklar› küçülmüfl bir hâlde gördüm. Çok korkdum ve
üzüldüm. Bir de iflitdim ki, Resûlullah›n “sallallahü aleyhi
ve sellem” vefât haberi geldi. Bu hâdiseden sonra, aradan
otuz sene geçdi. Yine bir sabâh vakti d›flar› ç›k›p bakd›m ki,
o a¤aç kökünden budaklar›na kadar diken hâlini alm›fl,
meyveleri yere dökülmüfldü. Hazret-i Alînin “kerremallahü
vecheh” flehîd edildi¤i haberini iflitdik. Bu hâdiseden sonra
o a¤aç art›k meyve vermedi. Fekat yapraklar›ndan fâideleniyorduk.
Bir gün bakd›m ki a¤ac›n içinden hâlis kan ak›yordu.
Yapraklar› solmufldu. Üzüntülü bir hâlde otururken,
hazret-i Hüseyn “rad›yallahü anh” flehîd edildi diye haber
getirdiler. Ondan sonra o a¤aç kökünden kurudu ve belirsiz
oldu. Zemâhflerî flöyle demifldir: Hayret edilir ki, bu hâdise
– 128 –