fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

niz sâhilinde bir karart› gördüm. Zan ediyorum ki, Muhammed
“aleyhisselâm” ve Eshâb›d›r, dedi. Ben anlad›m ki onlard›r.
O kimseye dedim ki: Onlar de¤ildir. Belki falan falan
kimselerdir. Develerini kaybetmifller, onu ar›yorlard›r. Sonra
evime gidip hizmetçime at›m› d›flar› ç›kar›p, hâz›rlamas›n›
söyledim. M›zra¤›m› ald›m. At›ma binip ta’kîb için sürdüm.
Onlara yetifldim. O kadar yaklafld›m ki, Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” Kur’ân-› kerîm okuyordu. Onu iflitiyordum.
Hiç arkas›na dönüp bakm›yordu. Hazret-i Ebû Bekr-i
S›ddîk devâml› bak›yordu. Birden bire at›m›n ayaklar› karn›na
kadar yere batd›. Feryâd ederek, siz bana beddüâ etdiniz!
Düâ ediniz, kurtulay›m. Yemîn ediyorum ki kime rastlarsam
geri çevirece¤im, dedim. Düâ etdiler, kurtuldum. Ta’kîb için
gelen kime rastlad›ysam geri çevirdim.
Rivâyet edilir ki o s›rada Sürâka, Resûlullaha “sallallahü
aleyhi ve sellem” benim koyun sürüme u¤ray›nca, koyunlar›mdan
hangisini isterseniz tutup al›n›z, dedi. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” biz müflriklerin ba¤›fl›n› kabûl
etmeyiz, buyurdular.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hicret ederken,
yolda Ümmü Ma’bedin çad›r›na u¤rad›lar. O, Resûlullah›
bilmiyordu. Ey Ümmü Ma’bed! Yan›nda hiç süt var m›d›r
diye sordu. Süt yok, koyunlar›m da uzakdad›r, dedi. Çad›rda
bir koyun gördü ve bu nedir deyince, o za’îf, güçsüz bir koyun.
Onun için sürüden geri kald›, dedi. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem”, izn verirsen, bu koyundan süt sa¤al›m
deyince, siz bilirsiniz. Fekat bu koyun k›s›rd›r, dedi. Bunun
üzerine Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” o koyunu
yan›na yaklafld›rd› ve mubârek elini koyunun memesine sürdü
ve sa¤d›. O kadar süt geldi ki, çad›rda bulunan bütün kaplar
sütle doldu. O sütden içdiler. Sonra bir kab dahâ istedi.
Onu da sütle doldurup, Ümmü Ma’bede verdiler ve oradan
ayr›ld›lar.
Ümmü Ma’bed flöyle demifldir: O koyun evimizde o kadar
bereketli oldu ki, Emîr-ül mü’minîn hazret-i Ömer “ra-
– 127 –