fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

ici haberi! Muhammed “aleyhisselâm” bir kitâbla peygamber
olarak gönderildi. Mekkede insanlar› da’vet ediyor.
Da’vetini kabûl etmiyorlar. O do¤ru söylüyor, yalan söylemiyor,
dedi. Bu sözleri iflitince hayret etdim. Kavmime haber
vereyim diye d›flar› ç›kd›m. O s›rada âniden bir kimse geldi
ve Muhammed aleyhisselâm›n peygamberli¤i ile alâkal› haberi
getirdi. Tapmakda oldu¤um putu k›rd›m. Bir deveye binip,
Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûruna gitmek
üzere yola ç›kd›m. Huzûruna var›p mubârek yüzünü
gördüm. O zemâna kadar ömrümde böyle güzel bir yüz görmemifldim.
Mubârek yüzünden nûr saç›l›yordu. Yan›na yaklafld›m.
Bana niçin geldin, yâ Zübâb, buyurdu. Ne emr buyurursan›z
tutay›m diye geldim, dedim. Bana memleketimde
k›rd›¤›m putumdan ve cinnimden haber verdi. Putu k›rd›¤›m
ve cinnînin bana haber getirdi¤i günü söyledi. Ben “Eflhedü
enneke Resûlullah” (flehâdet ederim sen Allah›n resûlüsün)
dedim. Önce Eflhedü en lâ ilâhe illallah de, sonra Eflhedü enneke
Resûlullah de buyurdu. Söyledikden sonra kalbime gelen
flu fli’ri okudum.
Allahü teâlâ dînini gönderince,
Hidâyetle gelen Resûle hemen uydum.
Puta fliddet gösterip, onu terk etdim,
Resûlün da’vetine icâbet etdim.
Al›flkanl›klar›m› b›rak›p hemen,
Putuma muhâlefet edip, k›rd›m hemen.
Zîrâ bir iki fleye sâhib olamazd›m,
Onun için Resûle tâbi’ oldum hemen.
¥ Câbir “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r: A¤aç alt›nda
bî’at yap›ld›¤› s›rada, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
buyurdu ki: “K›rm›z› devenin sâhibi hâriç a¤aç alt›nda
bî’at edenlerin hepsi Cennete girer.” Bî’atdan sonra o k›rm›z›
devenin sâhibi kimdir, görelim diye arad›k. Bakd›k ki, bir
kimse devesini kaybetmifl, onu ar›yordu. Gel bî’at et deveni
sonra arars›n dedik. Devemi bulmam benim için bî’at etmemden
dahâ iyi olur, dedi!
– 123 –