fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

lar da seninle konuflmak istemezler, buyurdu ve bir yere gitdi.
Orada otururken bir de bakd›m ki, bir kalabal›k göründü.
Yan›ma geldiler, etrâf›mdaki çizginin içine girmediler. Kenâr›ndan
geçip, Resûlullaha do¤ru gitdiler. Gecenin sonunda
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” geldi. Dizime dayanarak
uyudu. Birden bire beyâz elbiseli ba’z› kimseler geldi.
O kadar güzel idiler ki, anlat›lamaz. Allahü teâlâ bilir. Bir
k›sm› Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek
bafl› ucunda, bir k›sm› da mubârek ayaklar› taraf›na oturdular.
Birbirleriyle konuflma¤a bafllad›lar. fiöyle diyorlard›:
Gözleri uykuda iken, kalbinin uyan›k olmas› hâli, bu Peygamberden
baflka hiçbir kimseye verilmemifldir. Bu Peygamberin
da’vetini kabûl etmek, bir serây yapd›r›p, çok güzel yemekler
hâz›rlatan ve herkesi da’vet eden pâdiflâh›n da’vetini
kabûl etmeye benzer. Da’veti kabûl edip, ziyâfetden yiyip
içenler, sultâna yak›n ve k›ymetli oldular. Kabûl etmeyenleri
ise azarlay›p, cezâland›r›r. Bunlar› konufldukdan sonra gitdiler.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” uyand›. Bana,
Ey ibni Mes’ûd! Bu cemâ’atin ne söylefldiklerini iflitdin mi,
bunlar kimdir, buyurdu. Ben de Allahü teâlâ ve Resûlü bilir,
dedim. Buyurdu ki: Onlar melekler idiler. Söyledikleri misâl
flu idi: Allahü teâlâ Cenneti yaratd›. ‹nsanlar› ona da’vet etdi.
Bu da’veti kabûl edenler Cennet ni’metlerine kavuflurlar
ve Allahü teâlâ kat›nda k›ymetli olurlar. Da’veti kabûl etmeyenler
cezâ ve azâb görürler.
¥ Mesrûkdan “rahmetullahi aleyh”, Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” Kur’ân-› kerîm okurken, gece cinnîlerin gelip
dinlediklerini, Resûlullaha kim haber verdi diye sordular.
Dedi ki, Eshâb-› kirâmdan “r›dvânullahi teâlâ aleyhim ecma’în”
birisinden iflitdim. fiöyle dedi: O gece bu durumu Resûlullaha
“sallallahü aleyhi ve sellem” bir a¤aç haber verdi.
¥ Zübâb bin Hâris “rad›yallahü anh” flöyle anlatm›fld›r:
Câhiliyyet zemân›nda bir putum vard›, ona tapard›m. Cinnîden
de bir dostum vard›. Arablar aras›ndaki hâdiseleri bana
haber verirdi. Bir gün o putun önünde uyumufldum. Âniden
cinnî dostum geldi ve ey Zübâb! Ey Zübâb, dinle hayret ve-
– 122 –