fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

Çok mevzûn idi, der ehl-i nazar,
o kerâmetli, mubârek eller.
Selâm verseydi, birine e¤er,
tebessüm ederdi hep, Peygamber.
Bir iki gün, geçseydi aradan,
hattâ uzasayd› da, bir aydan.
Belli olurdu, hofl kokusundan,
o kimse, adamlar aras›ndan.
Billûr gibiydi, ten-i bîmûyu,
nice medh edeyim, ol pehlûyu.
Dostu seyr etmek için, O flerîf,
göz olmufldu, bütün cism-i latîf.
Kemâl üzereydi, nâzik teni,
Hallâk göstermifldi. hikmetini.
Yokdu, gö¤sünde, karn›nda aslâ,
hiçbir k›l, sanki gümüfl levha.
Gö¤sü ortas›ndan afla¤› yaln›z,
bir s›ra k›l, dizilmifldi, hilâfs›z.
Bu siyâh hat, mubârek bedeninde,
hofldu, hâle gibi, ay çevresinde.
Bütün ömründe kalm›fld›, kezâ,
gençlikde gibi, mubârek a’zâ.
‹lerledikçe, sinn-i Nebevî,
tâzelenirdi hep, gonca gibi.
Hem dahî, kâinat›n Sultân›,
zan eyleme ki, ola pek ya¤l›.
Ne za’îf, ne de pek etli idi,
mu’tedil, hem pek kuvvetli idi.
Lâhm›, flahm›, dediler ehl-i derûn,
birbirinden, ne ziyâdeydi, ne dûn.
– 12 –