fiEVÂH‹D-ÜN NÜBÜVVE

âlen], (... Allah onunla birçok kimseyi sapd›r›r, bir çoklar›n›
da hidâyete erifldirir...) buyurdu.
¥ Müflriklerden Esved bin Abdülmuttâlib, Âs bin Vâil,
Velid bin Mugîre ve ‹bni Talât›la ad›ndaki kimseler, Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” ile alay etmekde çok ileri
gitmifllerdi. Bir gün Cebrâîl “aleyhisselâm” Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” yan›nda durdu. O kimseler
Kâ’beyi tavâf ediyorlard›. Velid bin Mugîrenin eline ok de¤mifl
ve fliflmifldi. Cebrâîl aleyhisselâm yan›ndan geçerken
onun elindeki fliflli¤e nazar k›ld›. O ânda elindeki flifllikden
kan boflanma¤a bafllad› ve öldü. Sonra Âs bin Vâil geldi.
Aya¤›na diken bat›p yaralanm›fld›. Cebrâîl aleyhisselâm o
yaraya iflâret eyledi, yaras› tâzelenip, o ânda öldü. Sonra Esved
bin Abdülmuttâlib geldi. Bir yeflil yaprakla gözüne vurarak,
gözünü kör etdi. Onun peflinden ‹bni Talât›la geldi.
Cebrâîl aleyhisselâm onun da bafl›na bir iflâret koydu. Bafl›ndan
irinler akma¤a bafllad› ve o ânda öldü. Allahü teâlâ onlar
hakk›nda [Hicr sûresi 95.ci âyetinde meâlen], (Biz seninle
alay edenlere kifâyet ederiz) buyurdu.
¥ Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bir gün Kureyfl
kâfirlerinin flerrinden dolay› Mekkenin d›fl›na ç›km›fld›.
Uzakdan bir karart› gördü. Yaklafl›nca deve sürüsü oldu¤unu
anlad›. Deve sürüsünün içine girip oturdu. Develer ürkdü.
Deve sürüsünün bafl›nda bulunan Ebû Servân, develerin
etrâf›nda dolafld›. Kimseyi göremedi. Develerin aras›na girince
Resûlullah› “sallallahü aleyhi ve sellem” gördü. Sen
kimsin, develerimi ürkütdün, dedi. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem”, korkma! Develerinin aras›nda biraz râhat
edeyim diye oturdum, dedi. Tekrâr sen kimsin diye sorunca,
korkma! Develerinin aras›nda biraz râhatlamak isteyen birisiyim,
dedi. Bunun üzerine Ebû Servân, öyle zan ediyorum
ki, sen Peygamberlik da’vâs›nda bulunan kimsesin, dedi. Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” evet ben Peygamberim.
Seni de Eflhedü en lâ ilâhe illallah ve eflhedü enne Muhammeden
abdühü ve Resûlüh diyerek müslimân olma¤a
da’vet ediyorum, buyurdu. Ebû Servân, develerimin aras›n-
– 117 –